Μιμνήσκου τά έσχατά σου, καί εις τόν αιώνα ουχ αμαρτήσεις

[mistral]

Ο σοφός Σειράχ μάς δίνει μιά συμβουλή θαυμάσια καί ψυχωφελέστατη. «Μιμνήσκου τά έσχατά σου, καί εις τόν αιώνα ουχ αμαρτήσεις» (7:36). Δηλαδή «Νά θυμάσαι πάντα τά τέλη τής ζωής σου, καί ποτέ δέν θ\' αμαρτήσεις».

Ο Άγιος Ιωάννης o Ελεήμων, πατριάρχης Αλεξανδρείας (610-619), γιά νά χαράξει βαθιά μέσα στό νού του τή μνήμη τού θανάτου καί νά τήν έχει πάντα ζωηρή μπροστά στά μάτια του, πρόσταξε νά φτιάξουν τόν τάφο του, αλλά νά μήν τόν τελειώσουν. Ύστερα είπε στόν κατασκευαστή νά έρχεται σέ κάθε επίσημη γιορτή, τότε πού φορούσε τή λαμπρή αρχιερατική του στολή, καί νά τού λέει δυνατά μπροστά σέ όλους: «Δέσποτα τό μνήμα σου είναι ατέλειωτο μέχρι σήμερα. Δώσε μου τήν άδεια νά τό τελειώσω, γιατί δέν ξέρεις πότε θά σέ επισκεφθεί o θάνατος». Αυτό τό έκανε o Άγιος, γιά νά μήν ξεγελαστεί από τήν πρόσκαιρη τιμή, καί νά θυμάται πάντοτε τό θάνατο.

Η αληθινή φιλοσοφία είναι η μελέτη τού θανάτου, σύμφωνα μέ τόν Μέγα Βασίλειο. Μ\' αυτή τή μελέτη άς φιλοσοφήσομε καί εμείς άν θέλομε νά βρισκόμαστε μέσα στήν πραγματικότητα. Θά \'ρθεί ώρα, καί δέν ξέρομε πότε, πού θά σβήσει η ζωή μας καί μαζί μ\' αυτήν όλα τά όνειρα, όλες οι αυταπάτες. Η γή θά καταπιεί αμείλικτα τό σώμα μας πού θά γίνει τροφή τών σκουληκιών. Άχρηστες θά αποδειχθούν η γνώση καί η σοφία μας. Οι κληρονόμοι θά αρπάξουν τήν περιουσία μας, πού μέ τόσους μάταιους μόχθους φτιάξαμε. Καί οι δαίμονες, θά παραλάβουν τήν ψυχή μας, πού γιά όλα αγωνίστηκε όσο ήταν σ\' αυτόν τόν κόσμο, εκτός από τό σπουδαιότερο: τή σωτηρία της.

Όταν o κοσμοκράτορας Μέγας Αλέξανδρος (356-323 π.Χ.) βρισκόταν στήν κλίνη τού θανάτου είχαν συναχθεί oλόγυρά του στρατηγοί, φίλοι καί φιλόσοφοι. Ένας απ\' αυτούς κούνησε μέ θλίψη τό κεφάλι του καί είπε θυμόσοφα: «Χθές δέν χωρούσε τόν Αλέξανδρο τό πλάτος τού κόσμου όλου, καί σήμερα θά τόν χωρέσουν τρείς πήχες γής». Κάποιος άλλος πρόσθεσε «Χθές η ζωή καί o θάνατος χιλιάδων ανθρώπων κρέμονταν απ\' αυτόν, καί σήμερα είναι ανίκανος ν\' αποτρέψει τόν δικό του θάνατο». Ένας τρίτος παρατήρησε: «Χθές πατούσε τή γή μέ δόξα ασύγκριτη, καί σήμερα η γή θά τόν σκεπάσει άδοξα». Καί ένας τελευταίος, βλέποντας τόν χρυσοστόλιστο τάφο του, είπε: «Χθές έκλεινε εκείνος χρυσάφι στά σεντούκια του καί σήμερα θά κλειστεί o διος άψυχος μέσα σέ χρυσάφι».

Αλλά καί στά νεότερα χρόνια όταν στίς 4 Μαρτίου 1193, πέθαινε σέ ηλικία μόλις 55 χρόνων o περιβόητος σουλτάνος τής Αιγύπτου Σαλαντίν, o μεγάλος εκείνος πολέμαρχος πού μέ τό σπαθί κυριάρχησε σ\' όλη τή Μέση Ανατολή, πρόσταξε ένα στρατιώτη νά κρεμάσει σέ κοντάρι τόν νεκρικό του χιτώνα καί νά τόν δείχνει σ\' όλον τό λαό διαλαλώντας: «Ο αφέντης μας, πού όριζε τόσα βασίλεια καί εξουσίαζε τόσες χώρες, πεθαίνει σήμερα καί δέν εξουσιάζει πιά άλλο τίποτα, πέρα από τούτον τόν εντάφιο χιτώνα!». Μέ τήν ενέργεια εκείνη o ετοιμοθάνατος σουλτάνος φανέρωνε πώς τότε πιά καταλάβαινε τή ματαιότητα καί τήν ανοησία τής απληστίας του, πού κινούσε σέ κατακτήσεις καί συγκέντρωση θησαυρών. Τότε πιά καταλάβαινε πώς όλα είναι καπνός, αφού τ\' άφηνε πίσω του καί έφευγε γυμνός καί αβοήθητος.

Έτσι, αγαπητοί μου αδελφοί, συναισθάνονται τήν πραγματικότητα έστω καί αργά οι άπιστοι. Τί πρέπει λοιπόν, νά κάνομε εμείς πού πιστεύομε στήν ανάσταση τών νεκρών καί τή μέλλουσα ζωή; Εκείνοι μέ τήν περιορισμένη φυσική τους γνώση, oμολογούσαν τήν ευτέλεια καί τήν μηδαμηνότητα τών εγκοσμίων, κι\' εμείς, πού αξιωθήκαμε νά γνωρίσουμε τήν αποκαλυμμένη από τόν Χριστό αλήθεια, κυνηγάμε τά λεφτά καί τή δόξα καί τήν ηδονή τού κόσμου τούτου;

Τελειώνοντας, αξίζει νά διηγηθούμε τήν ιστορία τού Ησυχίου τού Χωρηβίτη, γιά τόν oποίον γράφει o άγιος Ιωάννης τής «Κλίμακος» στόν έκτο λόγο του. Ο μοναχός αυτός ζούσε αμελέστατα, χωρίς τό παραμικρό ενδιαφέρον γιά τήν ψυχή του. Κάποτε όμως αρρώστησε τόσο βαριά πού έφτασε στό σημείο νά φαίνεται νεκρός γιά μία ώρα περίπου. Μετά συνήλθε καί παρακάλεσε όσους ήταν εκεί νά φύγουν καί νά τόν αφήσουν μόνο. Έκτισε τότε τήν πόρτα τού κελλιού του κι\' έμεινε κλεισμένος μέσα δώδεκα oλόκληρα χρόνια, χωρίς νά μιλήση ποτέ μέ κανένα καί χωρίς νά φάει τίποτ\' άλλο πέρα από ψωμί καί νερό. Συλλογιζόταν ακατάπαυστα εκείνα πού είδε στήν έκστασή του τήν ώρα πού φαινόταν σάν νεκρός. Μόνο σάν πλησίασε η ώρα τού θανάτου του, οι άλλοι αδελφοί γκρέμισαν τή χτισμένη πόρτα καί μπήκαν μέσα. Η έκφραση τού προσώπου του δέν άλλαξε όλα αυτά τά χρόνια. Ήταν συνεχώς σάν αφηρημένος, κι\' από τά μάτια του έτρεχαν θερμά δάκρυα. Μετά από πολλές ικεσίες, κατόρθωσαν νά τού πάρουν αυτά τά λόγια: «Συγχωρέστε με, αδελφοί! Όποιος γνώρισε τί σημαίνει μνήμη θανάτου δέν θά μπορέσει πιά νά αμαρτήσει!». Οι αδελφοί θαύμαζαν, βλέποντας τόν άλλοτε αμελέστατο Ησύχιο νά έχει μεταμορφωθεί τόσο ανέλπιστα. Όταν πιά ξεψύχισε, τόν έθαψαν στό κοιμητήρι. Μά ύστερα από λίγες μέρες τό λείψανό του είχε εξαφανιστεί. Μέ τό θαυμαστό αυτό σημείο τής σωματικής μεταστάσεως, o Κύριος φανέρωσε σέ όλους, όσους θά αποφασίσουν νά διορθωθούν μετά από μεγάλη αμέλεια, πόσο ευάρεστα δέχτηκε τήν μετάνοιά του.

Αγαπητοί μου αδελφοί, πρίν φτάσει η άδηλη εκείνη ώρα, πρίν έρθει Νυμφίος «εν τώ μέσω τής νυκτός» καί μάς βρεί βυθισμένους στόν ύπνο τής ραθυμίας, άς ξυπνήσουμε καί άς ετοιμαστούμε γιά τήν υποδοχή Του μέ έργα μετανοίας, μέ εξομολόγηση, μέ ελεημοσύνη καί τήρηση τών θείων εντολών.

Η πηγή
http://www.immspartis.gr/links/periodiko_osios_nikon/142/d1.html

[Iaspis]

Ευχαριστούμε Ανδρέα! Πρέπει νά τόν θυμόμαστε πιό συχνά! Ο θάνατος είναι μές τήν ανθρώπινη παράδοση, τό σημαντικώτερο κεφάλαιο! Δημιουργεί ατμόσφαιρα κάθαρσης η θυμισή του.