Μια μικρή προσωπική εκλογή - συλλογή...

[ρωμηός]

Κι αυτά για αρχή και προς εμπλουτισμό...

ΦΡΑΣΕΙΣ

Η μεγαλοφυΐα είναι μια επιθυμία για ηλιθιότητα. (Νίτσε)

«Ζούμε μια ριζική ανθρωπολογική μεταβολή. Περνάμε από τον homo sapiens, ο οποίος παράγεται από τη γραπτή κουλτούρα που βασίζεται στις λέξεις, σε έναν homo videns, στον οποίο η λέξη έχει παραχωρήσει την κυριαρχία της στην εικόνα. Ο sapiens κατανοεί χωρίς να βλέπει, ενώ ο videns βλέπει χωρίς να κατανοεί». (Τζοβάνι Σαρτόρι, Ιταλός διανοητής, Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης, «Κυριακάτικη» 4/12/05)

*«Η Ελλάδα γίνεται δευτερεύουσα υπόθεση όταν συλλογίζεται κανείς τον Ελληνισμό», έγραφε στις «Μέρες Γ\'» ο Σεφέρης.

μια φράση του Ουίνστον Τσόρτσιλ: «Ο απαισιόδοξος άνθρωπος βλέπει δυσκολίες σε κάθε ευκαιρία και ο αισιόδοξος βλέπει ευκαιρίες σε κάθε δυσκολία»

ο σημαντικός λόγος του Καζαντζάκη (περιοδ., Νέα Εστία, τ. 334/1943): \"Κάθε λέξη είναι κι ένα κομμάτι ψυχής!\"».

Ο Ανάχαρσις παρευρίσκεται εις συνέλευσιν του Δήμου των Αθηναίων,όπου μορφωμένοι ρήτορες αγορεύουν προς το πλήθος. Ο φιλόσοφος εσχολίασε το γεγονός και είπε: Είναι και εκείνο άξιον θαυμασμού οτι μεταξύ των Ελλήνων ομιλούν οι σοφοί και κρίνουν οι αμαθείς. (Πλούταρχος,,5)

Απλώς δεν ανέχομαι τις ανορθογραφίες. Με ταράζουν. Νιώθω σαν ν' ανακατώνονται τα γράμματα στο ίδιο μου το επώνυμο, να μην ξέρω ποιος είμαι, να μην ανήκω πουθενά.» (Οδυσσέα Ελύτη, «Τα Δημόσια και τα Ιδιωτικά», Εν λευκώ, σ.σ. 339-340)

«... η πολυαίωνια παρουσία του Ελληνισμού πάνω στα δώθε ή εκείθε του Αιγαίου χώματα έφτασε να καθιερώσει μιαν ορθογραφία, όπου το κάθε ωμέγα, το κάθε ύψιλον, η κάθε οξεία, η κάθε υπογεγραμμένη δεν είναι παρά ένας κολπίσκος, μια κατωφέρεια, μια κάθετη βράχου πάνω σε μια καμπύλη πρύμνας πλεούμενου, κυματιστοί αμπελώνες, υπέρθυρα εκκλησιών, ασπράκια ή κοκκινάκια, εδώ ή εκεί, από περιστεριώνες και γλάστρες με γεράνια.» (Οδυσσέα Ελύτη, «Τα Δημόσια και τα Ιδιωτικά», Εν λευκώ, σ.σ. 339-340)

«Η λογοτεχνία που ενδιαφέρεται μόνο για τη λογοτεχνία είναι λίγη.» (Γιώργου Σεφέρη, Η γλώσσα στην ποίησή μας, Δοκιμές τ. Β΄, σελ. 174)

«Δε μένω τυφλός στα ψεγάδια μας, αλλά έχω την ιδιοτροπία να πιστεύω στον εαυτό μας.» (Γιώργου Σεφέρη, Η γλώσσα στην ποίησή μας, Δοκιμές τ. Β΄, σελ. 175)

«Δε γυρεύω μήτε το σταμάτημα, μήτε το γύρισμα προς τα πίσω ∙ γυρεύω το νου, την ευαισθησία και το κουράγιο των ανθρώπων που προχωρούν εμπρός.» (Γιώργου Σεφέρη, Η γλώσσα στην ποίησή μας, Δοκιμές τ. Β΄, σελ. 178)

«... και πολυμάθεια μεν μπορεί να έχεις αλλά μυαλό, κουκούτσι... Η αρχοντιά δεν είναι το άθροισμα τεχνογνωσίας και ξερριζωμένων ερανισμάτων.» (Κ. Ζουράρι, Άθλια άθλα θέμεθλα, σελ. 313)

 «Αλλά η συνέχεια μιας γλώσσας σημαίνει αυτή και μόνη τη συνέχεια ενός κόσμου ∙ ενός ολόκληρου χώρου από αισθήματα και πνευματικά διαβήματα συνειδητά ή ασυνείδητα». (Κ. Ζουράρι, Άθλια άθλα θέμεθλα, σελ. 326)

«... η απώλεια του νόστου παράγει «άχυρα» κι ότι έξω από το άλγος της νοσταλγίας περιφέρονται μόνον αφασικά «κουρέλια». (Κ. Ζουράρι, Άθλια άθλα θέμεθλα, σελ. 343)

«... συλλογίστηκα πως την προδοσία θα την ονόμαζα, σήμερα, αδιαφορία.» (Γιώργου Σεφέρη, Τρεις μέρες στα πετροκομμένα Μοναστήρια της Καππαδοκίας, Δοκιμές τ. Β΄, σελ. 78)

Η αδυναμία να αποδείξουμε ότι ο Θεός υπάρχει μέσα από τα των θνητών κειμήλια ίσως και να ναι η απόδειξη της ύπαρξής του. (Νίκος Αλιάγας, Πρώτο Θέμα, 10 Δεκ 2006)

Χορός είναι τελικά η κάθετη έκφραση των οριζόντιων επιθυμιών μας. Χορός είναι η πρωταρχική σβούρα της ύπαρξής μας, φαραντόλα της αόρατης κληρονομιάς που καθοδηγεί τώρα τα βήματά μας. Η μόνη σωτηρία. Θέλω να χορέψω παρέα με τα κύτταρά μου. Είναι η μόνη ελπίδα. (Νίκος Αλιάγας, Πρώτο Θέμα, 17 Δεκ 2006)

Χρόνος, ο μόνος κερδισμένος. Πάντα παλιός και συνεχώς νέος (Μάνος Ελευθερίου, ποιητής)

Είμαστε λαός που νοσταλγεί, αλλά δεν πράττει (Στέλιος Ράμφος, Ελευθεροτυπία, 05/01/07)

Δεν υπάρχει πιο καθυστερημένη μορφή κοινωνίας απ\' αυτήν που βασίζεται στο απολιθωμένο κράτος (Στέλιος Ράμφος, Ελευθεροτυπία, 05/01/07)

Δεν καταλαβαίνω, γιατί επιμένουμε να θεωρούμε «παραπαίδι» της πολιτικής τη βλακεία... (Πέτρος Μανταίος, Ελευθεροτυπία 10.01.07)

Αυτό που είναι ακόμη πιο απελπιστικό είναι το γεγονός πως η «πίστη» ταυτίζεται συχνά με τις «πεποιθήσεις». (Σμέμαν, Ημερολόγιο, σελ 24)

Το ουσιαστικό λάθος του σύγχρονου ανθρώπου είναι πως ταυτίζει τη ζωή με τον ακτιβισμό, με τη λογική σκέψη κ.λπ., απ' όπου προέρχεται πλέον η αδυναμία του να «ζήσει», δηλαδή να αισθανθεί, να εκτιμήσει, να ζήσει τη ζωή ως ένα διαρκές δώρο. (Σμέμαν, Ημερολόγιο, σελ 24)

Όπου δεν υπάρχει μια μελαγχολία για τον Θεό, όπου δεν υπάρχει ειρήνη, μνήμη του μυστηριώδους φωτός, μυστηριώδης «γεύση» για χαρά, δεν υπάρχει και Θεός. Ίσως να υπάρχει ευσέβεια, αλλά όχι Θεός. (Σμέμαν, Ημερολόγιο, σελ 26)

Ποιος εφεύρε την ιδέα πως η πίστη αποτελεί λύση προβλημάτων; Η πίστη είναι πάντοτε η μεταφορά σε μια άλλη διάσταση, σ' ένα άλλο επίπεδο, και γι' αυτό είναι ο εκμηδενισμός των προβλημάτων, όχι η λύση τους. (Σμέμαν, Ημερολόγιο, σελ 29)

Τι είναι προσευχή; Είναι η ανάμνηση του Θεού, η αίσθηση της παρουσίας Του. Είναι η χαρά που πηγάζει από αυτή την παρουσία. Πάντοτε, παντού, σ' όλα τα πράγματα. (Σμέμαν, Ημερολόγιο, σελ 32)

Αιωνιότητα δεν είναι η άρνηση του χρόνου, αλλά η απόλυτη ολοκλήρωση, σύναξη και αποκατάσταση του. Αιώνια ζωή δεν είναι ό,τι αρχίζει μετά την πρόσκαιρη ζωή• είναι η αιώνια παρουσία της καθολικότητας της ζωής. (Σμέμαν, Ημερολόγιο, σελ 33)

οι γέροντες δεν παραδίνονται ούτε στην καθοδήγηση, που δημιουργεί στενές σχέσεις, ούτε στη λύση προβλημάτων αλλά στην αποκάλυψη της πραγματικότητας του Κυρίου. Γι' αυτό κι ένας ψευδό-γέροντας είναι τόσο επικίνδυνος - υπάρχουν τόσοι πολλοί σήμερα και είναι συνήθως γεμάτοι από δίψα για εξουσία. (Σμέμαν, Ημερολόγιο, σελ 39)

Δεν υπάρχει καμιά αξία να μεταστρέφεις ανθρώπους στον Χριστό αν αυτοί δεν μεταστρέφουν την εικόνα που έχουν για τον κόσμο και τη ζωή, επειδή τότε ο Χριστός γίνεται απλώς ένα σύμβολο των όσων αγαπούμε και θέλουμε ήδη - χωρίς Αυτόν. Αυτού του είδους ο Χριστιανισμός είναι πιο τρομακτικός απ' ό,τι ο αγνωστικισμός ή ο ηδονισμός. (Σμέμαν, Ημερολόγιο, σελ 40)

Η Εκκλησία ιδρύθηκε σ' αυτόν τον κόσμο για να τελεί την Ευχαριστία, να σώζει τον άνθρωπο αποκαθιστώντας την Ευχαριστιακή του ύπαρξη. (Σμέμαν, Ημερολόγιο, σελ 53)

Είναι αρκετά παράξενο, και στην πραγματικότητα μάλλον μυστηριώδες, πως γίνεται να αγαπήσεις κάποιον για κανέναν άλλο λόγο παρά μόνο γι' αυτό που είναι. (Σμέμαν, Ημερολόγιο, σελ 57)

Δεν υπάρχει τίποτε το χειρότερο από μια επαγγελματική θρησκευτικότητα. Όλο αυτό το «ξεκούκισμα» του κομποσχοινιού στη διάρκεια ενός εκκλησιαστικού κουτσομπολιού, το όλο στυλ των στεναγμών και των χαμηλωμένων ματιών, μου φαίνονται πολύ συχνά κάτι το φοβερά επίπλαστο. (Σμέμαν, Ημερολόγιο, σελ 64)

Ο θάνατος αποκαλύπτει - πρέπει ν' αποκαλύπτει - το νόημα όχι του θανάτου, αλλά της ζωής. Η ζωή δεν πρέπει να είναι μια προετοιμασία για τον θάνατο, αλλά μια νίκη επί του θανάτου, έτσι ώστε ο θάνατος να γίνεται θρίαμβος της ζωής, εν Χριστώ. (Σμέμαν, Ημερολόγιο, σελ 83)

Η Εκκλησία δεν εύχεται για τους νεκρούς. Είναι (πρέπει να είναι) η συνεχής Ανάσταση τους, επειδή η Εκκλησία είναι η ζωή μέσα στον θάνατο, η νίκη επί του θανάτου, η καθολική Ανάσταση. (Σμέμαν, Ημερολόγιο, σελ 84)

Τίποτε δεν είναι πιο επικίνδυνο όσο η φανατική υπεράσπιση της Ορθοδοξίας. (Σμέμαν, Ημερολόγιο, σελ 87)

Οι χλιαροί δεν σώζονται, όποιος δεν ξέρει, δεν μπορεί ή δεν θέλει να αγαπά καταδικάζεται να κρατά εκεί το παγωμένο χέρι του διαβόλου, να είναι ο άνθρωπος στη μοναξιά του, να είναι ο «διά-βολος», δηλαδή ο «χωρισμένος από τον Άλλο». (Κωστής Μοσκώφ, Προοίμιο στη Θεοείδεια Παρακατιανή του Κώστα Ζουράρι, σελ 13)

Τα καράβια βουλιάζανε τότε δυσκολότερα. Η ψυχή τους παραδινότανε δύσκολα. Γιατί τα χέρια μας που τα δουλεύανε ήταν ταλαιπωρημένα. Σήμερα οι άνθρωποι της «κουβέρτας» φοράνε γάντια και δεν μπορείς να τους ξεχωρίσεις από τους ζαχαροπλάστες (Νίκος Καββαδίας)

«Όποιος μιλάει για Ορθοδοξία ερήμην του Ελληνισμού ματαιοπονεί. Όποιος, όμως, μιλάει για Ελληνισμό χωρίς Ορθοδοξία κάνει κάτι χειρότερο: ασχημονεί»
Γεώργιος Μπαμπινιώτης
τ. Πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών

[Βασιλείου Μάριος]

:thankyou: