Περί αγάπης

[mistral]

\"Ο αγαπών με, λέγει ο Κύριος, τας εντολάς μου τηρήσει\" (Ιωαν. ιδ\', 5, 23)
\"Αύτη δε εστιν η εντολή η εμή, ίνα αγαπάτε αλλήλους¨ (Ιωαν.  ιε\' ,  12)
Εκείνος λοιπόν, που δεν αγαπάει τον πλησίον, δεν τηρεί την εντολήν.
Και όποιος δεν τηρεί την εντολήν αυτήν ουδέ τον Κύριον δύναται να αγαπήσει.

Η διάθεση της αγάπης προς τον πλησίον φανερώνεται, όχι μόνον δια μεταδόσεως χρημάτων,
αλλά πολύ περισσότερο, δια πνευματικής διδασκαλίας και σωματικής διακονίας.

Όπως η φωτιά απλώς μνημονευομένη δεν δύναται να θερμάνη το σώμα,
έτσι και η πίστις χωρίς την αγάπη, δεν ενεργεί στην ψυχή τον φωτισμό της γνώσεως.

Εάν γνώρισμα της αγάπης είναι η μακροθυμία και η χρηστότης,
τότε ο πονηρευόμενος και θυμομαχών,
καθίσταται ως εκ τούτου αλλότριος της αγάπης.
Ο δε αλλότριος της αγάπης είναι αλλότριος του Θεού,
επειδή ο Θεός αγάπη εστί.

 Οι άνθρωποι αγαπώνται μεταξύ τους δια τις πέντε ακόλουθες αιτίες,
που άλλες είναι προς τιμή και άλλες μεμπτές.
Δηλαδή αγαπώνται ή διά την αγάπην του Θεού,
όπως συμβαίνει ο ενάρετος να αγαπάει όλους τους ανθρώπους,
αλλά και ο μή ενάρετος να αγαπάει τον ενάρετον.
Ή από φυσικόν φίλτρον,
 όπως γίνεται με τους γονείς προς τα τέκνα και αντιστρόφως.
Ή από κενοδοξίαν,
καθ\' ήν ο δοξαζόμενος αγαπάει τον δοξάζοντα.
Ή πάλιν από φιλαργυρίαν,
που ο φιλάργυρος αγαπάει τον πλούσιο γιατί του δίνει χρήματα.
Ή τέλος από φιληδονία, καθ\' ήν ο φιλήδονος αγαπάει το πρόσωπον
εκείνο, που του ικανοποιεί το πάθος της γαστριμαργίας και της ακολασίας.
Και η μέν πρώτη είναι επαινετή.
Η δε δεύτερη, ως φυσική, ούτε επαινετή ούτε κατηγορημένη.
Οι άλλες τρείς όμως είναι άθλιες ως εμπαθείς.

Για τα εξής πάσχει κανείς και υπομένει:
ή για την αγάπη του Θεού, ή για την ελπίδα της μισθαποδώσεως,
ή για τον φόβο της κολάσεως, ή για τον φόβο των ανθρώπων,
ή λόγω συγγενείας, ή χάριν ηδονής, ή για κέρδος γήϊνον,
ή από κενοδοξίαν,  ή από ανάγκην.

Πρόσεχε μη καταφρονήσεις την εντολής της αγάπης.
Γιατί δι\' αυτής θα γίνεις υιός Θεού.
Εάν δε παραβής την εντολήν θα βρεθείς \"υιός γεέννης¨.

Σου συνέβη κάποιος πειρασμός από τον αδελφό και έχεις μίσος;
Μη νικιέσαι, αλλά να νικήσεις με την αγάπη το μίσος.
Θα νικήσεις όμως με τον εξής τρόπο:
Να προσεύχεσαι υπέρ του αδελφού προς τον Θεόν με ειλικρίνεια,
σκεπτόμενος ότι αυτός έχει δίκαιο.
Με αυτό θεραπεύεις αυτόν και, λογιζόμενος ότι σύ είσαι ο υπαίτιος
του πειρασμού, μακροθυμείς έως ότου περάσει το σύννεφο αυτό.

Η προς τον Θεόν αγάπη ανθίσταται στην επιθυμία,
γιατί πείθει τον νού να εγκρατεύεται από τις ηδονές.
Η δε αγάπη προς τον πλησίον ανθίσταται στον θυμό,
γιατί δυναμώνει τον νού να καταφρονεί την δόξα και τα χρήματα.
Η δε διπλή αγάπη είναι τα δύο δηνάρια, τα οποία ο Σωτήρ έδωσε
στον πανδοχέα για να σε επιμεληθεί. Πρόσεχε όμως, μη φανείς
αγνώμων, πηγαίνοντας στους ληστές, μήπως πάλι σε κτυπήσουν
και βρεθείς στην οδόν όχι ημιθανής, αλλά νεκρός.

Δυνατόν να έχει κανείς πολλούς φίλους,
αλλά μόνο κατά τον καιρό της ευτυχίας του.
Κατά τον χρόνο όμως των πειρασμών και των θλίψεων,
μόλις να εύρεις έναν.

Εκείνος που απόκτησε την αγάπη,
αυτόν τον Θεόν απόκτησε,
επειδή ο Θεός αγάπη εστί.

Αυτώ η δόξα και τω κράτος εις τους αιώνας. Αμήν.

Απ το \"400 Κεφάλαια περί αγάπης\" του Αγίου Μαξίμου του Ομολογητού