Μετά την εξομολόγηση...

[ρωμηός]

Μεταφέρω από τη γραφίδα του ιερού Χρυσοστόμου μια παραίνεση πολύ ωφέλιμη και διδακτική για όλους. Αν την εφαρμόσουμε θα επιτύχουμε πολλά με τη χάρη του Θεού:

«Κἄν ἁμάρτῃς καὶ συγχωρήσῃ σοι τὴν ἁμαρτίαν ὁ Θεός, τὴν μὲν συγχώρησιν δέξαι καὶ εὐχαρίστησον, τῆς δὲ ἁμαρτίας μὴ ἐπιλάθῃ, οὐχ ἵνα σαυτὸν κατατρύχῃς τῷ λογισμῷ, ἀλλ' ἵνα τὴν ψυχὴν παιδεύσῃς μὴ σκιρτᾶν, μηδὲ περιπίπτειν πάλιν τοῖς αὐτοῖς.» (Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Ομιλίαι Περιστατικαί [12η], ΕΠΕ τ. 32ος, σελ. 334-336)

Καίριος αλλά και πρακτικός. Πασιφανής η διάκριση. Η ενθύμηση της αμαρτίας δεν είναι σαδισμός ούτε προτείνεται για να δημιουργήσει κομπλεξικά ενοχικά αδιέξοδα. Η ενθύμηση της αμαρτίας είναι προς παίδευσιν μόνον ασφαλής, κατά το κράτα το νουν σου εις τον Άδη και μη απελπίζου. Η Εκκλησία είναι μυστήριο χαράς και όχι μιζέριας. Δέξαι καὶ εὐχαρίστησον, να εφρανθείς για την συγχώρηση που έλαβες και να θυμάσαι ποιός ήσουν και τι σου έχει συγχωρέσει ο Θεός, ώστε να συνεχώς να ευχαριστείς και να δοξολογείς την αγάπη Του και όχι να μαστιγώνεσαι (ηδυνόμενος πολλές φορές, ως τάχα τι και πάνυ ευσεβές) ως μη έχων Πατέρα φιλόστοργο.

[Ξένια]

Ναι αλλά για να γίνει αυτό χρειάζεται πολύ μεγάλη διάκριση...γιατί είναι δύσκολο να θυμηθώ κάτι που έχω κάνει και να μη με πάρει από κάτω... Δεν σας έχει τύχει?? Αν θυμάμαι κάτι στενοχωριέμαι και προσπαθώ να το ξεχάσω...Αλλά μάλλον σύμφωνα με το κείμενο δεν κάνω καλά... Αλλά ποια είναι η μέση οδός??

[ρωμηός]

Ίσως αυτό που χρειάζεται δεν είναι προσπάθεια όσο απλότητα. Απλότητα υπό το πρίσμα της σχέσεως πατέρα και παιδιού. Σαν μάθουμε με απλότητα να γνωρίζουμε την αγάπη του Πατρός μας, όλα τα νέφη (όσα έχουν επικαθίσει στη σχέση μας αυτή με το Θεό -Πατέρα, νομικιστική λογική, συμφεροντολογισμός, μεταφυσικά και προσωπικά αδιέξοδα) εξαφανίζονται.

Και βιώνουμε τη αγάπη του, τη συγχωρητικότητά του στο πετσί μας, να το πω έτσι. Σκέψου ίσως ανάλογες εικόνες στη σχέση σου με τον σαρκικό σου πατέρα. Πόσες φορές τον έχουμε λυπήσει και πόσες φορές μετά από τη μεταμέλεια μας δεν έχουμε νιώσει ειλικρινά χαρούμενοι... Ξέρουμε, έχουμε τη βεβαιότητα ότι η λύπη του πατέρα μας έχει περάσει, έχουμε τη βεβαιότητα ότι μας αγαπάει και γι\'αυτό μπορούμε να θυμόμαστε και τις άσχημες στιγμές χωρίς να βυθιζόμαστε στη μίζερη θλίψη αλλά σε εκείνη τη χαρμόσυνη θλίψη, ότι πλέον έχουμε συγχωρεθεί...

[Ξένια]

Είναι η χαρμολύπη που ακούμε συχνά να λένε...

[Iaspis]

Κάποιος πέρασε στόν παράδεισο μέ ένα «μνήσθητι μου, Κύριε..».

Ο Πατέρας μας μόνο τήν Αγάπη του μάς παρέχει, όμως ο άνθρωπος δέν τήν βαστάει τόση Αγάπη καί αγωνίζεται γιά νά τήν δέχθεί. Καί όταν τήν δέχεται συγχωρείται η αμαρτία του, καί η ευχαριστία πού προξενεί η Αγάπη τού Πατρός έρχεται χωρίς καμία προσπάθεια. Μακάρι εκεί νά τέλειωνε ο βίος τού ανθρώπου, όπως τού ληστή, πού ξεκίνησε γιά τόν θάνατο ( »καὶ ἠμεῖς μὲν δικαίως· ἄξια γὰρ ὢν ἐπράξαμεν»), όμως δεχόμενος τήν Αγάπη τού Πατρός καί τού Υιού έγινε δέκτης τού Αγίου Πνεύματος, καί ο πρώτος κάτοικος τού παραδείσου.
Όσο η ζωή δέν τελειώνει στήν στιγμή τής μετανοίας, τόσο η μετάνοια  πρέπει νά διαρκή, γιατί η Αγάπη τού Θεού  σταυρώθηκε γιά (καί από) τόν άνθρωπο. Αυτός είναι ο ορισμός τής αμαρτίας, καί  η ενθύμηση της πληγώνει τόν λογισμό. Εμείς οί άνθρωποι σταυρώσαμε (καί σταυρώνουμε) τήν Αγάπη, όμως η Αγάπη Αναστήθηκε (καί αναστείται) , καί γιατρεύει τήν πληγή τής αμαρτίας μας. Αυτή η ενθύμησις είναι τό πένθος τού ανθρώπου.

» Πένθος είναι ένα χρυσό καρφί τής ψυχής. Τό καρφί αυτό απογυμνώθηκε από κάθε γήïνη προσήλωσι καί σχέσι, καί καρφώθηκε από τήν ευλογημένη λύπη (στήν πόρτα) τής καρδιάς γιά νά τήν φρουρή»

(Αγίου Ιωάννη τής Κλίμακος:Λόγος έβδομος Παρ. 2)