Άκουσε

[βίκυ]

\"ΑΚΟΥΣΕ

Όταν σου ζητώ να με ακούσεις
        κι εσύ αρχίζεις να δίνεις συμβουλές,
        δεν έχεις κάνει αυτό που σου ζήτησα.

Όταν σου ζητώ να με ακούσεις
   κι εσύ αρχίζεις να με ρωτάς γιατί,
   ή μου λες ότι δεν θα έπρεπε να αισθάνομαι έτσι,   
    ποδοπατάς τα συναισθήματά μου

Όταν σου ζητώ να με ακούσεις
   κι εσύ αισθάνεσαι ότι πρέπει να κάνεις κάτι
για να λύσεις το πρόβλημά μου, με απογοητεύεις,
όσο παράξενο κι αν σου φαίνεται.

Άκουσε! Το μόνο που σου ζήτησα ήταν ν' ακούσεις ,
όχι να μιλήσεις ή να κάνεις κάτι-απλά να με ακούσεις.

Μπορώ να τα καταφέρω και μόνος μου! Δεν είμαι ανίκανος,
ίσως αποθαρρημένος και διστακτικός, αλλά όχι ανίκανος.

Όταν κάνεις κάτι για μένα
   που μπορώ και πρέπει να το κάνω μόνος μου,
συμβάλεις στο φόβο και την αδυναμία μου.   

Όμως, όταν αποδέχεσαι ως απλό γεγονός
        ότι νιώθω αυτό που νιώθω, όσο παράλογο κι αν είναι,
         τότε δε χρειάζεται να σε πείσω
και μπορώ να επικεντρωθώ στην προσπάθεια να κατανοήσω
τι κρύβεται πίσω από αυτό το παράλογο συναίσθημα.

Και όταν αυτό γίνει σαφές, οι απαντήσεις είναι εμφανείς
και δε χρειάζομαι συμβουλές.
Τα παράλογα συναισθήματα αποκτούν νόημα όταν κατανοούμε
τι  κρύβεται πίσω τους.


Γι' αυτό σε παρακαλώ, απλά άκουσέ με.
Και αν θέλεις να μιλήσεις, περίμενε τη σειρά σου και θα σ' ακούσω. \"
            
               Ανώνυμο

[βίκυ]

Πιστεύετε ότι είμαστε πρόθυμοι να ακούσουμε τους άλλους? να ακούσουμε για να στηριξουμε, οχι για συμβουλές, υποδείξεις, κήρυγμα  του τύπου \"στα ελεγα εγω\"?
  Μήπως όμως όταν -και αν- ακούμε τους άλλους, δεν τους προσέχουμε? Μήπως υποκρινόμαστε ότι δήθεν ακούμε και καταλαβαίνουμε πως νιώθουν εκείνη την ώρα που μιλούν?Τελικά το να μην προσέχεις τον άλλο την ώρα που σου μιλάει είναι χειρότερη αδιαφορία;
  Σκεφτόμουν ότι ένα χαμόγελο, μια κίνηση αγάπης, όχι απαραίτητα λύση στα όσα ακούμε είναι αυτό που χρειάζεται ο άλλος. Εξάλλου ενίοτε δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι πρακτκό...