Αγάπη είναι

[βίκυ]

Στίχοι: Κόμης Χ
Μουσική: Diveno
Πρώτη εκτέλεση: Κόμης Χ & Βασιλική Αλεξίου ( Ντουέτο )

Αγάπη είναι φίλε...

Αγάπη είναι να κλαις να γελάς
Αγάπη είναι φίλε μου αγάπη να σκορπάς
Και όποτε μπορείς τους άλλους να βοηθάς
Και όσους σε βοήθησαν ποτέ να μην ξεχνάς
Αγάπη είναι...
Τα φαγητά της γιαγιάς
Κι αυτή η γεύση χωριού που παντού θα κουβαλάς
Αγάπη είναι...
Μια θεϊκή βραδιά
Κι εννιά μήνες μετά ένα μικρό να το γεμίζεις φιλιά
Αγάπη είναι η ίδια η ζωή θα το καταλάβει μόνο αυτός που θα τη σεβαστεί
Αγάπη νιώθει κάποιος που μπορεί και συγχωρεί
Κάποιον που τον πλήγωσε να μην τον τιμωρεί
Η αγάπη είναι αλήθεια κι η αλήθεια είναι ανάγκη
Δεν είναι μια παραίσθηση δεν παίρνεται σε χάπι
Μην τα παρατάς ρε, πίστεψε σε κάτι
Παντού αυτή υπάρχει από μόνη της θα 'ρθει η αγάπη είναι:

Η ελπίδα κι η πίστη μαζί είναι να ζεις τη ζωή για την κάθε στιγμή
Αγάπη είναι...
Το φως που χαρίζει ο ουρανός του πόνου καρπός
Αγάπη είναι θεός

Αγάπη είναι μια ηλιόλουστη μέρα, ευτυχία στον αέρα
Είναι τα μάτια μου που σε κοιτάνε μαγεμένα να θέλω να γίνω καλύτερος μόνο για σένα
Αγάπη είναι το να δίνουμε αίμα γιατί στην τελική μπορεί να χρειαστεί σε σένα
Σε κάποιον δικό σου ή ακόμη σε μένα
Αγάπη είναι ρε μπορεί να τύχει στον καθένα
Είναι το χάδι και τα άγγιγμα της μαμάς μόνο αυτή θα σ'αγαπάει ό,τι κάνεις, κι όπου πας
Είναι οι συμβουλές το κήρυγμα του μπαμπά τίμημα μικρό να ξεχωρίζεις λάθος απ'τα σωστά
Είναι καρδιά μου για άλλους να 'μαι δειλός
Αλλά στα μάτια σου να 'μαι σαν ήρωας ο πιο δυνατός
Αγάπη είναι να είμαι πάντα σωστός και πιστός
Όποιος και να είναι ο πειρασμός

Αγάπη είναι...

Η ελπίδα κι η πίστη μαζί είναι να ζεις τη ζωή για την κάθε στιγμή
Αγάπη είναι
Το φως που χαρίζει ο ουρανός του πόνου καρπός
Αγάπη είναι θεός

Αγάπη είναι ένα τραγούδι σαν κι αυτό να εννοώ ότι λέω και όσα λέω ν'αγαπώ
Αγάπη είναι να κάνεις το πιο απλό κι αυτό να χαρίσει χαμόγελο στον διπλανό
Γιατί είναι αρκετό σαν μια προσευχή πριν κοιμηθώ δεν χρειάζομαι ένα θαύμα για να πειστώ για κάτι ανώτερο
Αγάπη είναι να πιστεύω κι εγώ πως το αύριο θα ναι λίγο καλύτερο, πιο όμορφο
Αγάπη είναι το συγνώμη να εννοείς κι όχι επειδή δεν μπορείς με τύψεις να ζεις
Είναι να βρίσκεις λόγους να ζεις παρά τους χίλιους πόνους που πρέπει τώρα να υποστείς
Είναι ένα βράδυ με φίλους και κρασί βγάλε ό,τι έχεις στην ψυχή έχουμε ως το πρωί
Αγάπη είναι κάθε νέα αρχή αν αγαπάς δεν σταματάς να ζητάς ό,τι γεμίζει τη ζωή

Η ελπίδα κι η πίστη μαζί είναι να ζεις τη ζωή για την κάθε στιγμή
Το φως που χαρίζει ο ουρανός του πόνου καρπός
Αγάπη είναι...
Η ελπίδα κι η πίστη μαζί είναι να ζεις τη ζωή για την κάθε στιγμή
Αγάπη είναι...
Το φως που χαρίζει ο ουρανός του πόνου καρπός

[quality]

Ευχαριστούμε πολύ!

[βίκυ]

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΑΥΤΟ ΒΓΗΚΕ 1ο ΤΟ 2007 ΣΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ ΘΕΣ/ΚΗΣ Κ ΜΕ ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΣΕ ΑΜΕΣΩΣ ΤΟΣΟ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΟΣΟ + ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΣΤΙΧΟΥΣ!

    Η ΜΟΝΗ ΜΟΥ ΕΝΣΤΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΛΕΕΙ \"Αγάπη είναι θεός\"....

[staboz]

Χωρίς να θέλω να σε στενοχωρήσω, Βίκυ, τη μουσική του δεν τη γνωρίζω, υποθέτω πως θα είναι αυτή η τελευταία άμουση εφεύρεση, το κείμενο όμως το θεωρώ πολύ χαμηλού επιπέδου ως ποίηση. Βεβαίως σε σχέση με την κόπρο του Αυγείου που κυκλοφορεί, ίσως είναι κάτι...
Αλλά, πού φτάσαμε! Στη χώρα του Ομήρου, και του Σολωμού να κυκλοφορεί ως αξιόλογη δημιουργία η απόλυτη ποιητική απουσία!
            Στ.

[ρωμηός]

Η ΜΟΝΗ ΜΟΥ ΕΝΣΤΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΛΕΕΙ \"Αγάπη είναι θεός\"....

Γιατί αυτή η ένσταση?

Υγ. Ως προς τα σχόλια του Στάμποζ, σίγουρα κάπου έχει ένα δίκαιο αλλά τουλάχιστον δεν γράφει και αηδίες. Κάτι είναι και αυτό στη σημερινή εποχή!!!

[ρωμηός]

Η κριτική του εν λόγω τραγουδιού μου θύμησε κάτι που είχα διαβάσει παλαιότερα, από το βιβλίο του Μητροπολίτου Μεσογαίας Νικολάου Χατζηνικολάου, Το Άγιο όρος, το υψηλότερο σημείο της γης.

Διηγούμενος ο ίδιος λέει:

\"Καθόμουν με δύο προϊσταμένους στο γραφείο μιας Μονής. Ο ένας νεώτερος, ο άλλος μεγαλύτερος. Σε λίγο χτύπησε την πόρτα και μπήκε κάποιος μοναχός – ξένος την καταγωγή – που ζούσε ερημικά και ήσυχα σε αρκετή απόσταση από το μοναστήρι. Με περισσή απλότητα και αφέλεια συνάμα μάς έδειξε τον υπερσύγχρονο αδιάβροχο εξοπλισμό του που του έστειλε παλιός του φίλος από το εξωτερικό. Ένα μακρύ αδιάβροχο με ειδική προσαρμογή προνοούσε και για το σακκίδιο στην πλάτη. Το παντελόνι και τα παπούτσια, κατασκευασμένα από σύγχρονα υλικά, μάς διαβεβαίωνε πως δεν επέτρεπαν καμμία σταγόνα νερού να τον ενοχλήσει, έστω κι αν το χιόνι ήταν παραπάνω από ένα μέτρο. Περιχαρής που με τόση επιτυχία αντιμετωπίζει πλέον τις αδυσώπητες επιθέσεις της φύσης, πήρε την ευχή του μεγαλυτέρου κι αναχώρησε.

Γυρίζει ο νεότερος και χαμιγελαστά μου λέει:
-Αυτοί είναι οι ασκητές του 21ου αιώνος.

Απαντά με σοβαρότητα και διακριτική σύνεση ο πρεσβύτερος:
-Και όμως ο άνθρωπος, να είσαι βέβαιος, πως ζει με βία και συνέπεια την μοναχική ζωή του. Με τα δεδομένα της αγωγής του και της εποχής κάνει κάτι αξιοθαύμαστο.

Εγώ σιώπησα. Και οι δύο είχαν δίκαιο. Πράγματι η ασκητική εικόνα του μοναχού ήταν παράξενη, αλλά και ο αγώνας του όχι ευκαταφρόνητος. Απλώς τα δεδομένα της εποχής φαίνεται πως είναι λίγο αλλοιωμένα στην ποιότητά τους.

(Άγιον Όρος, Tο υψηλότερο σημείο της γης, Νικολάου Χατζηνικολάου, εκδ. Καστανιώτη, σελ. 138)

Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα και με τη σύγχρονη στιχουργική και ποίηση. Ναι μεν, αλλά.

[staboz]

Δεν έχεις άδικο, φίλτατε!
Άλλο όμως είναι να είσαι γυμνός στυλίτης πάνω σ᾿ ένα στύλο μια ζωή και άλλο σημερινός ασκητής με υπερσύγχρονο αδιάβροχο.
Όντως ξεπέσαμε πολύ.
Σε όλους τους χώρους.
            Στ.

[arhaggelos]

Ας μην πάμε μακριά...
Θεωρούμε άξιο θαυμασμού πως ένας αρχιμανδρίτης ή ένας μοναχός
κατοικεί στο μοναστήρι του, το αυτονόητο δηλαδή.
Τα πράγματα δεν πάνε καθόλου καλα.

[staboz]

Σωστός και δίκαιος!

[mistral]

Ας μην πάμε μακριά...
Θεωρούμε άξιο θαυμασμού πως ένας αρχιμανδρίτης ή ένας μοναχός
κατοικεί στο μοναστήρι του, το αυτονόητο δηλαδή.
Τα πράγματα δεν πάνε καθόλου καλα.

Όχι... σίγουρα τα πράγματα δεν πάνε καθόλου καλά
Όταν οι μοναχοί και οι αρχιμανδρίτες δεν τηρούν τα εντεταλμένα και την μοναχική τάξη
τότε τι περιμένουμε απο εμάς τους αμαρτωλούς λαϊκούς μέσα στις μέριμνες του κόσμου;
Και για να γίνω και λίγο κακός: εκείνο το Πηδάλιο ισχύει μόνον για τους λαϊκούς;
Ή μήπως για κανέναν;