\"Ετήσιο μνημόσυνο Κυρού Κωνσταντίνου, Μητροπολίτου Θεσσαλιώτιδος\"

[Ξένια]

Πραγματοποιήθηκε σήμερα σε κλίμα κατάνυξης το ετήσιο μνημόσυνο του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου θεσσαλιώτιδος και Φαναριοφερσάλων, Κυρού Κωνσταντίνου Σακελλαρόπουλου.

Το μνημόσυνο έλαβε χώρα στον μητροπολιτικό ναό Λιβαδειάς. Πλήθος κληρικών και λαϊκών κατέκλυσαν το ναό. Παραβρέθηκε ο σεβασμιώτατος μητροπολίτης Κυθήρων Σεραφείμ ο οποίος βαθιά συγκινημένος μίλησε για τη ζωή και το έργο του Ιεράρχου Κωνσταντίνου, ξεκινώντας από τα νεανικά του χρόνια. Αναφέρθηκε στα φοιτητικά του χρόνια όπου ξεχώριζε από πλήθος νέων της εποχής του, στο ιεραποστολικό του έργο ως ιεροκήρυκας σε πολλές περιοχές της Ελλάδος (Πρέβεζα, Άρτα, Θήβα, χαλκίδα, Λιβαδειά), στην ίδρυση οικοτροφείων. Αναφέρθηκε επίσης στην άδικη καθάιρεσή του από τη μητρόπολη Καρδίτσας το 1974 από τη διοικούσα εκκλησία. Είπε χαρακτηριστικά πως δέχτηκε αυτό το σταυρό
έχοντας στα χείλη του τη φράση του ιερού Χρυσοστόμου \"Δόξα τω θεώ πάντων ένεκεν\".

Μετά την εξορία του το ιεραποστολικό του έργο αυξάνεται και ξεπερνάει τα όρια της Ελλάδας. Ιδρύει τον \"Πανελλήνιο χριστιανικό όμιλο ορθοδόξου ιεραποστολής\" με έδρα την Κυψέλη και πλήθος εξορμήσεις λαμβάνουν χώρα σε πολλές χώρες του εξωτερικού όπως Αλβανία, χώρες τη Αφρικής, Σερβία, Βουλγαρία και αλλού. Γεμάτα Κοντέινερς πηγαίνουν συχνά σε αυτές τις χώρες για να δώσουν λίγη χαρά και ανακούφιση σε ψυχές που πεινούν για ενα ποτήρι γάλα.

Στην πόλη της Λιβαδειάς ιδρύει την ορφανική στέγη της \"ΑΓΙΑΣ ΤΑΒΙΘΑ\" που φιλοξενεί αυτη τη στιγμή περίπου 50 παιδιά.
Στην περιοχή της Αράχωβας, έναν λόφο που δώρισαν οι Αραχωβίτες και όλοι ονόμαζαν \"εξορία\", πριν από μερικές δεκάδες χρόνια κατάφερε να τον μετατρέψει σε \"επίγειο παράδεισο\" με δική του μάλιστα προσωπική εργασία εργαζόμενος χειμώνα καλοκαίρι φυτεύοντας δέντρα, χτίζοντας, ποτίζοντας τα μικρά δεντράκια με τα ήδη ροζιασμένα χέρια του.


Η κατασκήνωση αυτή σήμερα φιλοξενεί κάθε καλοκαίρι εκατοντάδες παιδιά, ενώ παράλληλα γίνονται οργανωμένες συναντήσεις κυριών, νέων ζευγαριών και μελών της ιεραποστολής.

Ο Σεβασμιώτατος Κωνσταντίνος ήταν ο πρώτος μου πνευματικός πατέρας και θεώρησα ελάχιστη υποχρέωσή μου να αναφερθώ σε εκείνον, γιαυτό και συμπλήρωσα με μερικές δικές μου σκέψεις παραπάνω.
Και είναι πολλά ακόμα, μα πάρα πολλά που δεν γνωρίζω γιαυτόν τον άνθρωπο γιατί τον γνώρισα στα τελευταία χρόνια της ζωής του. Είπα μόνο τα λίγα που ξέρω. Νομίζω όμως ότι αρκούν για να δείξουν το καθόλου ευκαταφρόνητο έργο του - αν και εξόριστος - καθώς επίσης και το άδικο της εξορίας του.

Ας έχουμε την ευχή του..




http://www.ierapostoli.gr/

[Ξένια]

[Ξένια]

Βρήκα την ομιλία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κηθύρων και σας την παραθέτω ...

Ἐπιμνημόσυνος λόγος
ἐπί τῷ ἐτησίῳ ἱερῷ μνημοσύνῳ ὑπέρ ἀναπαύσεως τῆς ψυχῆς
τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Θεσ/δος & Φαναριοφερσάλων
κυροῦ Κωνσταντίνου
(τελεσθέντι ἐν τῷ Ἱερῷ Μητροπολιτικῷ Ναῷ Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου Λεβαδείας - Κυριακή 23-3-2008)

«Εἰς μνημόσυνον αἰώνιον ἔσται δίκαιος»



Ἅγιοι Πατέρες,
Ἐντιμότατοι Ἄρχοντες, Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Συμπληρώνεται αὔριο ἕνας χρόνος ἀπό τήν ἡμέρα τῆς κοιμήσεως καί τῆς πρός Κύριον ἐκδημίας τοῦ μακαριστοῦ Ἐπισκόπου Θεσσαλιώτιδος καί Φαναριοφερσάλων κυροῦ Κωνσταντίνου.

Εἶναι πανθομολογούμενο πώς ὅσο περισσότερο κυλάει ὁ χρόνος, τόσο πιό πολύ καί πιό κοντά στή ζωή μας, στή σκέψι καί τήν καρδιά μας φέρνει τήν γλυκεῖα καί συμπαθέστατη μορφή, τό ἁγνό πρότυπο, τήν εὐλογημένη βιοτή καί πολιτεία, τούς πατρικούς λόγους καί τήν ἀπέραντη στοργική ἀγάπη καί ποιμαντική μέριμνα τοῦ ἀειμνήστου Ἀρχιερέως καί πατρός ἡμῶν Κωνσταντίνου. Αὐτός εἶναι ἕνας πνευματικός κανόνας, πού ἐφαρμόζεται σέ καθεμιά περίπτωσι δικαίου καί ἐναρέτου πνευματικοῦ πατέρα, ἐνῷ δέν συμβαίνει τό ἴδιο μέ τά κοσμικά πρόσωπα, ὅσο ἰσχυρά καί δυναμικά κι\' ἄν ὑπῆρξαν στόν κοινωνικοπολιτικό τους βίο. Στίς περιπτώσεις αὐτές τῶν καλῶν κατά τά ἄλλα κοσμικῶν ἀνθρώπων μένουν οἱ καλές ἀναμνήσεις, καί τά καλά τους ἔργα, ἐνῶ τό ὁρμητικό ποτάμι τοῦ χρόνου τούς ἀπωθεῖ στό παρελθόν καί τούς ξεμακραίνει ἀπό τή ζωή μας.

Ὁ πνευματικός, ὅμως, πατέρας, ὁ φωτισμένος καί ἁγιασμένος μέ τά μῦρα τοῦ Παναγίου Πνεύματος, ὁ χρισμένος μέ τό θεῖο χρῖσμα τῆς Ἱερωσύνης καί στολισμένος μέ τίς χριστιανικές ἀρετές τῆς ἀγάπης, τῆς θυσιαστικῆς προσφορᾶς, τῆς κατά Χριστόν ἁπλότητος, τῆς ἁγίας ταπεινώσεως, τοῦ θείου φόβου, τῆς ἀκακίας καί τῆς συγχωρητικότητος, ὁ θεοφιλής καί θεοτίμητος λοιπόν πνευματικός πατέρας, οἷος ὑπῆρξε ὁ ἀλησμόνητος Ἱεράρχης Κωνσταντῖνος, θά ζῆ πάντοτε στή μνήμη μας καί θά μᾶς ἐμπνέει στήν πνευματική μας ζωή καί πορεία, ἀφοῦ «δίκαιοι εἰς τόν αἰῶνα ζῶσι» καί «εἰς μνημόσυνον αἰώνιον ἔσται δίκαιος».

Ἀναμφιβόλως, ὅσοι εὐτυχήσαμε νά γνωρίσωμε ἀπό κοντά καί νά συνδεθοῦμε πνευματικά μέ τόν μακαριστόν Ἐπίσκοπον Κωνσταντῖνον, καί εἴμαστε ἴσως οἱ περισσότεροι ἀπό τό ἐκκλησίασμα, ἐπαναλαμβάνουμε ἐνδιάθετα μέ συγκίνησι τά λόγια τοῦ ἱεροῦ ὑμνογράφου «Ἄνθρωπόν σε ἔγνωμεν Θεοῦ», πού πρίν λίγες ἡμέρες ἡ Ἐκκλησία μας ἔψαλε στή μνήμη τοῦ Ὁσίου Ἀλεξίου, τοῦ ἀνθρώπου τοῦ Θεοῦ.

Ὀμολογουμένως, ὁ ἀείμνηστος Ἱεράρχης ἦταν ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ. Κάνοντας μιά σύντομη ἀνασκόπησι τῆς εὐλογημένης ἀπό τόν Κύριο ζωῆς του, ἀπό τά παιδικά του χρόνια μέχρι τήν ὥρα πού παρέδωκε τό πνεῦμα του στόν γλυκύτατο Ἰησοῦ, ἐπιβεβαιώνουμε αὐτή τήν ἀλήθεια.

Στήν μεγάλη ὑπερπολύτεκνη πατρική του οἰκογένεια στά Δουμενά τῶν Καλαβρύτων ξεχώριζε ἀνάμεσα στά 7 ἀδέλφια. Σεμνός, γλυκύς, πρόθυμος, ἁγνός, ὑπάκουος ἐδέχετο τίς ἐγκάρδιες εὐχές καί τήν εὐαρέσκεια τοῦ σεβάσμιου πατέρα του Βασιλείου, ὁ ὁποῖος τοῦ εὔχονταν θερμά : «ἄντε, παιδί μου, καλός παπᾶς στά Φάρσαλα νά γίνης».

Στήν Πάτρα ὡς μαθητής τοῦ νυκτερινοῦ Γυμνασίου, ἐργαζόμενος τήν ἡμέρα, διακρινόταν γιά τό ἦθος καί τίς ἀρχές του. Στή νεανική του αὐτή ἡλικία εὐτύχισε νά συνδεθῆ καί νά ἔχη ὡς Πνευματικό του τό μέγα πνευματικό ἀνάστημα τῆς πόλεως τῶν Πατρῶν, τόν ἅγιο Πνευματικό καί καθοδηγητή χιλιάδων ψυχῶν, καί μάλιστα νεανικῶν, τόν ἀείμνηστο Ἀρχιμανδρίτη π. Γερβάσιο Παρασκευόπουλο, ἡ φωτεινή προσωπικότητα τοῦ ὁποίου ἐσφράγισε ἀνεξίτηλα τήν νεανική του ψυχή.

Στήν Ἀθήνα, ὡς φοιτητής τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς κατά τά μετακατοχικά χρόνια, καθοδηγούμενος ὑπό ἐμπνευσμένων Πνευματικῶν πατέρων τῆς Ἀδελφότητος Θεολόγων «Ζωή», πολλῶν χριστιανῶν ἐπιστημόνων καί διακεκριμένων Πανεπιστημιακῶν Διδασκάλων ἀνδρώθηκε πνευματικά καί ἐξοπλίσθηκε ἱεραποστολικά γιά τήν πνευματική καί ἱεροκηρυκτική του διακονία στόν μεγάλο ἀγρό τῆς Ἐκκλησίας μας.

Στό φοιτητικό οἰκοτροφεῖο τοῦ μακαριστοῦ Ἠλία Γκέτση, μετέπειτα Μοναχοῦ Μακαρίου Σιμωνοπετρίτου, ἰδιώτου καί ἀγραμμάτου κατά κόσμον, σοφοῦ ὅμως καί ἐναρέτου κατά Θεόν, ὑπῆρξε τό πρότυπο καί τό ὑπόδειγμα τῶν οἰκοτρόφων. Ἀπό τό στόμα τοῦ μακαριστοῦ αὐτοῦ Μοναχοῦ ἄκουσα ὅτι ὁ νέος φοιτητής τότε Κωνσταντῖνος εἶχε ἕνα φωτεινό ἀγγελικό πρόσωπο καί διακρίνονταν ἀνάμεσα στούς συνοικοτρόφους του, πού ἀργότερα ἔγιναν Ἀρχιερεῖς καί καλοί ἐπιστήμονες.

Στή στρατιωτική του θητεία, ὅπου κι\' ἄν ὑπηρέτησε ἦταν ὁ πάντα πρόθυμος, ὁ ζηλωτής καί ὁ ἀφοσιωμένος ἀξιωματικός τοῦ Ἑλληνικοῦ μας στρατοῦ.

Στήν Ἄρτα, ὡς λαϊκός Ἱεροκήρυξ τῆς Ἀποστολικῆς Διακονίας, ἄφησε φωτεινή ἐποχή μέ τήν διοργάνωσι τῶν Κατηχητικῶν Σχολείων, τῶν νεανικῶν ἐντευκτηρίων καί τῶν ἱεραποστολικῶν περιοδειῶν.

Στήν Ἱερά Μητρόπολι Νικοπόλέως καί Πρεβέζης, λίγο ἀργότερα, ὡς Ἱεροκήρυξ-Ἀρχιμανδρίτης, ἀνέπτυξε ἔτι περισσότερον, ὡς Κληρικός πλέον καί Πνευματικός, τό ποιμαντικό, κατηχητικό καί ἱεραποστολικό του ἔργο. Ἀκόμη καί σήμερα, μετά παρέλευσι 55 ἐτῶν παραμένει ζωντανό τό πέρασμά του καί θά συνεχίζεται στά μέρη ἐκεῖνα ἡ φλογερή ἱεραποστολική προσπάθεια τοῦ μακαριστοῦ Κωνσταντίνου μέ ἄξιους συνεχιστές της.

Στήν Κῶ, ὅπου ἀπεπέμφθη διά τόν λόγον καί τήν μαρτυρίαν τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀπτόητος καί ἀλύγιστος ὁ τίμιος καί ἀκαταπόνητος ἐργάτης τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου δέν ὑπέστειλε οὐδ\' ἐπί στιγμήν τήν σημαία τοῦ ἱεροῦ ἀγῶνος καί τῆς ἱεραποστολικῆς διακονίας.

Ἐργάσθηκε ἄοκνα ὡς Ἱεροκήρυξ στή Ναυτική Σχολή τῆς Κῶ, ἀλλά καί σ\' ὅλο τό νησί ἐπεξέτεινε τίς πνευματικές καί κατηχητικές του δραστηριότητες. Δέν θά λησμονήσω ποτέ τή συγκίνησι, πού ἔνοιωσα πέρυσι, ὅταν, ἐρχόμενος στήν πόλι σας γιά τό τρίμηνο μνημόσυνο τοῦ Σεβασμιωτάτου Κωνσταντίνου, συνήντησα στά Κύθηρα ἕναν ἀπόδημο Κυθήριο, πού εἶχε ζήσει πολλά χρόνια στήν Κῶ καί ἐν συνεχείᾳ μετανάστευσε στήν Αὐστραλία. Μέ πλησίασε καί μ\' ἐρώτησε ἄν ἤξερα κάτι γιά ἕναν κληρικό π.Κωνσταντῖνο Σακελλαρόπουλο, ἄν ζῆ καί ποῦ βρίσκεται. Ὅταν συγκλονισμένος τοῦ εἶπα : «ἄνθρωπέ μου τί μοῦ λές τώρα˙ αὐτός εἶναι ὁ Γέροντάς μου, ὁ πατέρας μου καί ὅτι τώρα βρίσκεται στόν οὐρανό», μοῦ ἀπάντησε συγκινημένος: «τέτοιον Ἱερέα δέν γνώρισα ποτέ στή ζωή μου, μετά ἀπό τά χρόνια ἐκεῖνα τῆς Κῶ».

Στήν Ἱερά αὐτή Μητρόπολι Θηβῶν καί Λεβαδείας, πού ἐπί 12ετία ἐργάσθηκε ἀκαταπόνητα μέ ἀπαράμιλλο ζῆλο καί ὑποδειγματική ἐργατικότητα ὡς Ἱεροκήρυξ καί πνευματικός, σεῖς γνωρίζετε κάλλιον ἐμοῦ τήν θεοφιλῆ προσφορά του καί μάλιστα στά δύσκολα ἐκεῖνα χρόνια, μέχρις ὅτου ἀναλάβῃ τό τιμόνι τῆς Τοπικῆς αὐτῆς Ἐκκλησίας ὁ ἄξιος καί ἐνάρετος ἐκεῖνος Ποιμενάρχης σας, μακαριστός Μητροπολίτης Λεβαδείας κυρός Νικόδημος, ὁ ὁποῖος καί θεοκινήτως παρέδωκε τήν σκυτάλη τῆς διαποιμάνσεώς της εἰς τόν ἄξιο διάδοχό του καί ἐπιδέξιο σημερινό οἰακοστρόφο τοῦ πηδαλίου τῆς Ἑλλαδικῆς μας Ἐκκλησίας Μακαριώτατο Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερώνυμο τόν Β\'.

Στήν Καρδίτσα, ὅπου τόν ἀνύψωσε ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ εἰς Μητροπολίτην Θεσσαλιώτιδος καί Φαναριοφερσάλων τό σωτήριον ἔτος 1968, ἠνάλωσε κατά κυριολεξίαν, ἑαυτόν εἰς τήν ποιμαντικήν, πνευματικήν, φιλανθρωπικήν καί ἱεραποστολικήν διακονίαν τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ.

Ἀναδιοργάνωσε καί ἀνασυγκρότησε πνευματικά καί διοικητικά τήν μεγάλη καί ἐκτεταμένη Μητροπολιτική του Ἐπαρχία. Ἀνοικοδόμησε πολλούς Ἱερούς Ναούς, ἀνήγειρε Μαθητικά Οἰκοτροφεῖα, Γηροκομεῖο, Πνευματικά Κέντρα καί Νεανικές κατασκηνώσεις, λειτούργησε ἀπό τήν πρώτη χρονιά Οἰκοτροφεῖα Ἀρρένων καί Θηλέων, Ἐκκλησιαστικές Κατασκηνώσεις, Ἐκκλησιαστικό Βιβλιοπωλεῖο καί ὤργωνε τήν Ἱεράν Μητροπολίν του μέ ἱεραποστολικές περιοδεῖες καί ἐξορμήσεις Ἱεροκηρύκων, Θεολόγων, Κατηχητῶν καί νέων, πού διέδιδαν τά χριστιανικά ἔντυπα.

Ἐχειροτόνησε νέους καλούς κληρικούς καί συχνά πραγματοποιοῦσε συνάξεις καί σεμινάρια Ἱεροσπουδαστῶν, ἀφοῦ εἶχε πολλούς ὑποψηφίους Κληρικούς ἡ Θεόσωστος Ἐπαρχία του.

Ἡ πολύκαρπος 6ετής ποιμαντορία του διεκόπη, ὡς γνωστόν, τό 1974, μέ τίς σκληρές παρεμβάσεις τοῦ δικτατορικοῦ καθεστῶτος εἰς τά τῆς Ἐκκλησίας, καί ἄνευ κατηγορητηρίου καί οὐδεμιᾶς καταδικαστικῆς ἀποφάσεως ἐκηρύχθη ὡς ἀντικανονικός Μητροπολίτης καί κατέστη ὑπερόριος ἐκ τῆς Μητροπολιτικῆς του Περιφερείας.

Ἄκαμπτος καί ἀλύγιστος στήν πίστι, τήν ἀφοσίωσί του στήν Ἐκκλησία καί τό ἀγωνιστικό του φρόνημα, ψελλίζων τά τελευταῖα λόγια τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου˙ «δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν», ἀπεχωρίσθη μέ ὀδύνην ψυχῆς ἀπό τό λογικόν του ποίμνιο.

Πτωχός καί ἀφερέοικος ἔφθασε τόν Αὔγουστο τοῦ 1974 στήν πρωτεύουσα καί ἐγκαταστάθηκε προσωρινά στά κτίρια τῆς Κατηχητικῆς Σχολῆς τοῦ Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας στήν Κυψέλη Ἀθηνῶν. Καί ἀπό τήν ἴδια μέρα ἄρχισε νά σκέπτεται καί νά ἐργάζεται ἱεραποστολικῶς στό χῶρο, πού ὁ Πανάγαθος ὡδήγησε τά βήματά του.

Ἔθεσε τίς βάσεις καί ὀργάνωσε τόν Πανελλήνιο Ὅμιλο Ἐξωτερικῆς Ἱεραποστολῆς καί μετά ἀπό ἀρκετά χρόνια ὁ Ὅμιλος αὐτός ἀπέκτησε μόνιμες εὐρύχωρες ἐγκαταστάσεις καί παραρτήματα ἐδῶ στή Λιβαδιά, τήν Θήβα, τόν Χρυσό, τήν Ἰτέα, τήν Χαλκίδα καί τήν Καρδίτσα, μέ πολλή σημαντική προσφορά στό ἔργο τῆς ἐξωτερικῆς Ἱεραποστολῆς.

Στήν Ἀθήνα ἐργαζόμενος ἱεραποστολικῶς δέν μποροῦσε νά μείνη ἀμέτοχος καί ἀσυγκίνητος στό προσκλητήριο τῶν παιδιῶν τῆς μεγάλης, εὐλογημένης καί πληθυνομένης διαρκῶς οἰκογενείας τῆς «ΑΓΙΑΣ ΤΑΒΙΘΑ» τῆς πόλεώς σας, γι\' αὐτό καί ἐπεξέτεινε τήν πατρική του μέριμνα καί φρονίδα στό ἐκκλησιαστικό αὐτό Ἵδρυμα τῆς Λιβαδιᾶς, πού ὁ ἴδιος εἶχε ἱδρύσει ἀπό 10ετίας καί πλέον.

Μέ τήν εὐλογία τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Νικοδήμου καί ἀργότερα μέ τήν ἀμέριστη ἀγάπη καί προστασία τοῦ νῦν Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερωνύμου -ὁ ὁποῖος ὑπῆρξε ὀ ἀγαθός καί παρήγορος ἄγγελός του καί ὁ καλός Κυρηναῖος καθ\' ὅλην τήν 33ετῆ σκληρή καί ἀδυσώπητη δοκιμασία τῆς ἐξορίας του, ἀγωνισθείς ἐπανειλημμένα γιά τήν ἀποκατάστασι τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Κωνσταντίνου εἰς τήν ἕδραν του-, μέ τήν εὐλογία, λοιπόν, καί τήν ἀγάπη τῶν δύο αὐτῶν Μητροπολιτῶν τῆς Ἱερᾶς ταύτης Μητροπόλεως, μετέφερε τό ἐπίκεντρο τῶν δραστηριοτήτων του στή Λιβαδιά καί τήν Ἀράχωβα, στηρίξας καί ἀναδείξας πνευματικά τό ἔργον καί τήν διακονία τῆς Οἰκογενείας τῆς Ἁγίας Ταβιθᾶ, ὅπως σεῖς οἱ Λεβαδεῖς κάλλιον ἐμοῦ γνωρίζετε, καί στό ὁποῖο δέν θά ἐπεκταθῶ δι\' ἔλλειψιν χρόνου.

Ὅλα αὐτά τά 33 χρόνια τῆς πικρᾶς δοκιμασίας, «τῆς θλίψεως τῆς μεγάλης», ὑπέμεινε μέ ψυχική γαλήνη, ψυχραιμία καί παραδειγματική καρτερία καί ὑπομονή τόν πόνον ἐκ τοῦ ἀπορφανισμοῦ τοῦ ποιμνίου του καί τόν ἀντιμετώπισε ὡς παραχώρησιν καί θέλημα Θεοῦ ἀγόγγυστα καί ἀταλάντευτα, μέχρι τέλους δοξάζων τό Ὄνομα τοῦ Θεοῦ καί ἐργαζόμενος στό ἔργο τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ μας.

Μέ ὅλα αὐτά, πού εἴπαμε ἐν συντομίᾳ γύρω ἀπό τήν ἐπίγεια διαδρομή καί διακονία του, καταδεικνύεται ὅτι ὄντως ὁ ἐκλεκτός καί τετιμημένος αὐτός Ἱεράρχης τῆς Ἐκκλησίας ὑπῆρξε ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ ἀπ\' τά πρῶτα χρόνια ὥς τά στερνά του.

Γι\' αὐτόν τόν λόγο ἡ λύπη γιά τόν χωρισμό μας ἀπό τόν ἐνάρετο καί καταξιωμένο αὐτό Πνευματικό Πατέρα καί Ἐπίσκοπο τῆς Ἐκκλησίας μας διασκεδάζεται καί ἐκμηδενίζεται ἀπό τήν μεγάλη χαρά ὅτι πλέον ἔχουμε ἀκοίμητον πρέσβυν καί ἱκέτην ἐν οὐρανοῖς.

Χαίρει καί ἀγάλλεται ἡ μακαρία ψυχή του, διότι ὅλα του τά πνευματικά παιδιά εἴμαστε ἐδῶ σήμερα προσευχόμενοι γιά τήν μακαρία καί αἰωνία ἀνάπαυσή του καί ἕτοιμοι νά ἀκολουθήσωμε τό φωτεινό παράδειγμά του καί νά συνεχίζωμε τό σπουδαῖο καί πρωτοπορειακό ἔργο πού ἐχάραξε ἡ ἁγία μορφή του.


Ἄς εἶναι αἰωνία καί μακαρία ἡ μνήμη, τόσον τοῦ ἀλήστου μνήμης μακαριστοῦ Ἐπισκόπου Θεσσαλιώτιδος καί Φαναριοφερσάλων καί Πνευματικοῦ Πατρός μας κυροῦ Κωνσταντίνου, ὅσον καί τῶν ἀειμνήστων ἀδελφῶν μας Ἰωάννου καί Χρήστου.

Ὁ Κύριος τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου ἄς τούς ἀναπαύση ἐν χώρα ζώντων καί σκηναῖς δικαίων. Ἀμήν.-

[Ξένια]

Την ομιλία την πήρα από την ιστοσελίδα της Ι.Μ. Κηθύρων.

http://www.imkythiron.gr/