Τι δουλειά έχει ο Θεός στην κρίση του ευρώ;

Started by staboz, 24 December, 2011, 10:42:36 PM

Previous topic - Next topic

staboz

[font size=4]Τι δουλειά έχει ο Θεός στην κρίση του ευρώ;[/fonts]
ΤΟ ΒΗΜΑ - LE MONDE
[font size=3]Στην κρίση του ευρώ, ειδικοί και πολιτικοί παραβλέπουν έναν παράγοντα: τον Θεό. \'Η τέλος πάντων την θρησκεία, και ειδικότερα τον λουθηρανικό προτεσταντισμό. Κόρη πάστορα, η Ανγκελα Μέρκελ έχει έντονο το αίσθημα της αμαρτίας όπως πολλοί συμπατριώτες της. Εχει έναν τρόπο να μιλάει για το ευρώ που φανερώνει την επιρροή του Ναού. Και το οποίο έχει επιπτώσεις στις λύσεις που προωθεί για τη διάσωση του κοινού νομίσματος.
Δικαίως το Βερολίνο δεν επιθυμεί να παραμείνει η ευρωζώνη μια μηχανή παραγωγής χρεών, όπως τα τελευταία 10 χρόνια. Ούτε λόγος οι πλούσιοι (η βόρεια Ευρώπη) να εγγυηθούν τα χρέη των φτωχών (της νότιας Ευρώπης): θα ήταν σαν να ενθάρρυναν τους τελευταίους να συνεχίσουν το κουσούρι της υπερχρέωσης.
Οσα όμως μας έρχονται από τη Γερμανία ξεπερνούν την προτροπή προς τα λιγότερο πειθαρχημένα κράτη της ευρωζώνης να συμπεριφερθούν υπεύθυνα. Διακρίνουμε μια υποψία επιθυμίας για τιμωρία και, μέσω των συνταγών της οικονομικής πολιτικής, την διαλεκτική της αμαρτίας και της εξιλέωσης.
Σε μια νομισματική ένωση, όπως η ευρωζώνη, το κακό είναι το χρέος, αποτέλεσμα κακοδιαχείρισης των δημοσίων οικονομικών. Η τιμωρία λειτουργεί ως αποτροπή. Πρέπει να είναι βαριά ώστε να αφαιρέσει από τον αμαρτωλό την επιθυμία να επαναλάβει τα ίδια. Εκφράζεται μέσω ενός εκπληκτικού μηχανισμού: των επιτοκίων _ της τιμωρίας από τις αγορές.
Το πρώτο στάδιο της τιμωρίας είναι η υποβάθμιση από τους οίκους αξιολόγησης. Ακολουθεί η αύξηση των επιτοκίων που πρέπει να πληρώσει ένα κράτος προκειμένου να καταφέρει να πουλήσει το χρέος του στις αγορές. Αν έχει κακή συμπεριφορά, ο τόκος που ζητούν οι επενδυτές για να δανείσουν το κράτος αυτό φθάνει σε απαγορευτικά επίπεδα. Αν χρεοκοπήσει, τίθεται υπό κηδεμονία _ η περίπτωση της Ελλάδας, της Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας που δεν καταφέρνουν πλέον να αντλήσουν χρήματα από τις αγορές.
«Η καλή δημοσιονομική πολιτική πρέπει να επιβραβεύεται μέσω του κόστους του δανεισμού ενώ η κακή να τιμωρείται μέσω του ίδιου μηχανισμού», δήλωσε ο επικεφαλής της Μπούντεσμπανκ Γενς Βάιντμαν. Την γυμναστική αυτή των επιτοκίων δεν πρέπει να την διαταράξουμε: ανταμείβει το Καλό και τιμωρεί το Κακό.
Ιδωμένη από το Βερολίνο, η κρίση του ευρώ δεν μπορεί να έχει παρά ένα φάρμακο: την δημοσιονομική αυστηρότητα για να εξαγνιστεί το χρέος. Συνεπώς, δεν υπάρχει περίπτωση να αναγκάσουμε την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) να κάνει αυτό που απαγορεύει το καταστατικό της: να τυπώσει χρήμα για να αγοράσει ομόλογα. Και αυτή η απαγόρευση όμως δεν βασίζεται σε οικονομικούς συλλογισμούς. Είναι πολιτικής και ηθικής τάξεως.
Με ύφος βαρυσήμαντο, ο Βάιντμαν λέει: «Είναι βέβαιο ότι δεν θα κατορθώσουμε να ξεπεράσουμε την κρίση παραβαίνοντας το νόμο. Η Ευρώπη δεν είναι μόνο ένα κοινό νόμισμα. Είναι επίσης ο κοινός σεβασμός του κράτους δικαίου».
Ιδού γιατί το Βερολίνο αρνείται στην ΕΚΤ να παίξει πιο δραστήριο ρόλο. Προτείνει να αντεπεξέλθουμε στην κρίση εγγράφοντας στην πέτρα μιας συνθήκης τους κανόνες μιας αυστηρής δημοσιονομικής πειθαρχίας. Και δεν δέχεται να αντιμετωπίσουμε τα χρέη των κρατών-μελών της ΕΕ παρά με έναν τρόπο: τη λιτότητα.
Μια τελική παρατήρηση: πολλοί γείτονες του Βερολίνου, οι ΗΠΑ και μια επικριτική μάζα οικονομολόγων θεωρούν ότι η συνταγή του Βερολίνου θα οδηγήσει σε μια τρομερή ύφεση _ από την οποία το ευρώ κινδυνεύει να μη συνέλθει.[/fonts]

http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=436147
Ρωμ. ε΄6-10

Iaspis

Τὸ ἄρθρο ἔχει κάποια ἀλήθεια ὅσο ἀναφορὰ τὴν προτεσταντικὴ «ἡθικὴ» τοῦ δῆθεν καλοῦ, ποὺ ἀμείβεται ἀπὸ τούς δῆθεν καλοὺς, καὶ τοῦ κακοῦ ποὺ τιμωρεῖται,  μία «ἡθικὴ» ποὺ ἀπορρέει φυσικὰ ἀπὸ τὸν εὐρωπαϊκὸ (γιὰ νὰ μὰν ξεχνιώμαστε) μεσαίωνα.
Ὅμως καὶ αὐτὸ τὸ ἄρθρο, ὅπως σχεδὸν καὶ οἱ περισσότερες δημοσιογραφικὲς προσεγγίσεις, κρύβουν μία μεγάλη ἀνηθικότητα πίσω μία μικρότερη, ρίχνοντας στάχτη στὰ μάτια τοῦ κόσμου.

Ποιὰ εἶναι αὐτή ἡ ἀνηθικότητα; Εἶναι ἡ ἀνηθικότητα τῶν λεγομένων ἀγορῶν,  μὲ ἄλλα λόγια τοῦ χρήματος (αὐτὸς εἶναι ὁ «θεὸς» ποὺ συσχετίζεται ἄμεσα μὲ τὸ «εὐρώ»), ποὺ λειτουργώντας σὰν λοπωδύτης τοκογλύφος σκοπεύει  νὰ ὑπερχρεώσει τοὺς πάντες καὶ τὰ πάντα ὑποδουλώνοντας... Τὶποτε πέρα ἀπὸ ἀνηθικότητα δὲν ὑπάρχει ἐκεῖ... Αὐτὸ φυσικὰ ἦταν πάντα γνωστὸ στοὺς ἀνθρώπους καὶ στὶς κοινωνίες. Ἄλλωστε γι αὐτὸ ὀργανώνεται  ὁ ἄνθρωπος σὲ κοινωνίες, γιὰ νὰ ἀντιμετωπίση καὶ νὰ ἀποφύγει τὴν ἀνομία .
Αὐτὸ ποὺ δὲν ἦταν γνωστὸ καὶ ἀρχίζει τώρα νὰ διαφαίνεται, εἶναι τὸ ὅτι ἡ εὐρωπαϊκὴ ἔνωση, ἦταν περισσότερο ἔνωση ἀγορῶν καὶ τοκογλύφων, παρὰ ἔνωση λαῶν! Αὐτοὶ μάλιστα ἐξαγοράζοντας, διέβαλαν τὸ πολιτικό σύστημα καθιστώντας το ἕνα ἐργαλεῖο στὰ ἄνομα χέρια τους.
Τὸ «κοινὸ» μας νόμισμα, τὸ «εὐρώ» μοιάζει περισσότερο ἀπό ὁτιδήποτε ἄλλο μὲ   τὴν «κοινή» μας χρέωση, καὶ εἶναι περισσότερο ἕνα διεθνές χρεόγραφο, παρὰ ἕνα νόμισμα ὅπως τὰ νομίσματα ποὺ γνωρίζαμε ἔως τώρα!
Τὸ «εὐρὼ» χρηματοδότησε οὐσιαστικὰ τὴν καταστροφὴ τοῦ μὴ πολυεθνικοῦ  παραγωγικοῦ ἱστοῦ, μὲ ἐπιδοτήσεις (π.χ. καταστροφὴ καί τὸ θάψιμο ἀγροτικῆς παραγωγῆς, μετατροπή  καλλιεργιῶν, κατάργηση ἐπαγγελματικῶν κλάδων, καὶ ἀντικατάστασὴ τους μὲ ...πολιτικές). Παράλληλα ὁ  ἀθέμιτος ἀνταγωνισμὸς μέσω τῆς κατάργησης τῶν δασμῶν ἀπὸ τὴν κατάργηση τῶν συνόρων, ἐξαφάνισε τὶς ἐντόπιες ἐπιχειρήσεις ὑπέρ τῶν μεγάλων τράστ τοῦ κεφαλαίου.
Ταυτόχρονα «γέμισαν» οἱ τσέπες ὅλων τῶν ἀνθρώπων ποὺ ἐξαπατήθηκαν μὲ τὴν δῆθεν εὐρωπαϊκὴ ἐνοποίηση, μὲ πλαστικὸ χρῆμα ποὺ ὑπερχρέωσε ἀνθρώπους, νοικοκυριὰ, κοινωνίες, κράτη ὁλόκληρα! Μία πλάνη ποὺ ἀλλοιώνει τὶς συνειδήσεις...
Τὸ σύστημα δὲν εἶναι ἀπλή ὑπόθεση! Εἶναι παντοῦ! Ἕνα τέρας ἀπεναντἰ μας,  καὶ μέσα μας καὶ μεταξύ μας. Ἕνα τέρας ποὺ μας κολακεύει καθιστώντας μας κέντρο του κόσμου, πότε σὰν βολεμένους καὶ πότε σὰν ἐπαναστάτες! Δὲν θυμᾶμαι ποὺ διάβασα, ὅτι ἡ μεγαλύτερη ἐπιτυχία τοῦ συστήματος εἶναι ὅτι ἔχει κάνει αὐτὸν ποὺ θέλει νὰ ἐξαθλιώσει, ἕτοιμο νὰ τὸ ὑπερασπιστεῖ ἀκόμα καὶ μὲ τὴν ζωή του! Ὑπάρχει μεγαλύτερη σκλαβιά;


ΥΓ: Ὅσο γιὰ τὸν βόρειο «δημοσιονομικὰ» τακτοποιημένο, ποὺ δὲν μπορεῖ , ὅπως λέει τὸ ἄρθρο, νὰ αποδεχθεῖ τὰ ἐλλείματα τοῦ νοτίου ἔχω νὰ πῶ ὅτι ὑπάρχουν δυὀ εἰδῶν σκλάβοι στίς πλάνες κοινωνίες  τοῦ κόσμου: Οἱ ἀφ᾽ ἐαυτοῦ......βόρειοι, καὶ οἱ διὰ τῆς βίας.... νότιοι!
Τοῦ δὲ πλήθους τῶν πιστευσάντων ἦν ἡ καρδία καὶ ἡ ψυχὴ μία, καὶ οὐδὲ εἷς τι τῶν ὑπαρχόντων αὐτῷ ἔλεγεν ἴδιον εἶναι, ἀλλ᾿ ἦν αὐτοῖς ἅπαντα κοινά. (Πραξ. δ\', 32-33)