[font face=Garamond][font size=4]
Στο τεύχος 53 του περιοδικού \"Πολύτεκνη οικογένεια\", που εκδίδει η Π.Ε.ΦΙ.Π. έχει δημοσιευθεί ένα διήγημα με τίτλο \"Διαζύγιο\".
Στο διήγημα αυτό εκθειάζεται η κεντρική ηρωίδα, η Παρθενόπη, νέα που μεγάλωσε στο χώρο της Εκκλησίας, έγινε φιλόλογος, παντρεύτηκε κάποιον επίσης άνθρωπο της Εκκλησίας, με τον οποίον απέκτησαν δύο παιδιά και τότε προέκυψε σοβαρή διαφωνία μεταξύ τους.
Ο Νώντας, ο σύζυγος, της ζήτησε να μην κάνουν άλλα παιδιά, η Παρθενόπη αρνήθηκε ανυποχώρητα να έχει μαζί του σαρκική σχέση χωρίς στόχο την τεκνογονία, διότι κάτι τέτοιο το θεωρούσε τρομερή αμαρτία και λόγο χωρισμού της από το Θεό και απώλεια της πίστης της. Κατά τη χαρακτηριστική έκφραση του διηγηματογράφου \"άν της ζητούσε νόμιμες (!) σxέσεις κι αρνιόταν θα ήταν ένοχη αλλ\'εφόσον της ζητούσε να παρανομεί δε φέρει ευθύνη για τις συνέπειες της αρνησής της\".
Και οι συνέπειες ήταν μάλλον αναμενόμενες. Ο μη ηθελημένα στερημένος σύζυγος \"άρχισε επαφές με άλλες λεγάμενες\" κατά την έκφραση του διηγηματογράφου, θεωρώντας ένοχη την γυναίκα του, ενώ εκείνη θεωρούσε υπαίτιο τον ίδιο. Τελικά ο Νώντας κίνησε διαδικασία διαζυγίου, το διαζύγιο εκδόθηκε, η Παρθενόπη κράτησε την επιμέλεια των παιδιών, \"στα σαράντα της έγινε κατ\'εκλογήν Λυκειάρχισσα\", και κατά τον διηγηματογράφο, ήταν άξια που χάρη στη διάλυση του γάμου της, διέσωσε την αγάπη της προς τον Θεό!
(Πάνου Νικολόπουλου, \"Άσκηση και αγιότητα στο Γάμο\", εκδ.Αρμός, σελ.39-40.)
Πως σχολιάζετε το κείμενο αυτό; Τις συμπεριφορές των \"ηρώων\";[/fonts][/fontf]