Καλησπέρα σε όλους, είχα ακούσει και κατά το παρελθόν συζητήσεις σχετικά με τα ανοίγματα της Ορθοδοξίας σε άλλα δόγματα, διαχριστιανικούς διαλόγους κτλ και με αφορμή ένα περιστατικό των τελευταίων ημερών που είδα στο youtube(συγκεκριμένα ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος επισκέφτηκε μια Εβραϊκή συναγωγή στην Νέα Υόρκη) ζητώ την γνώμη σας, καθώς και μια συνοπτική παρουσίαση από κάποιον ειδικό(κ.Staboz , Ρωμηέ?) σχετικά με τη στάση της Εκκλησίας σε τέτοια θέματα. Ακούγονται πολλά από διάφορους τα οποία είτε είναι αφοριστικά(είμαστε προδότες που διαλεγόμαστε μαζί τους,κάνουμε εκπτώσεις στην πίστη μας κτλ) είτε είναι πολύ καθησυχαστικά (έλα μωρέ δεν είναι τίποτε, αφού εμείς έχουμε την ορθή πίστη δεν πρέπει να φοβόμαστε κτλ). Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων
Βρήκα και το βίντεο με την πλήρη κάλυψη της εκδήλωσης στην συναγωγή
Ἀρτέμη, ὁ κανόνας ποὺ ἐπικαλεῖται ὁ ὄντως «χατζάρας» μιλάει γιὰ συμπροσευχή.
Ἐδῶ ἔχουμε ἁπλῶς μιὰ τιμητικὴ ἐκδήλωση στὸν Πατριάρχη γιὰ τὶς οἰκολογικές του προσπάθειες καὶ τοὺς διαθρησκειακοὺς διαλόγους (ἀπ᾿ ὅ,τι κατάλαβα).
Δὲν ἐμπίπτει στὶς ἀπαγορεύσεις τοῦ κανόνα.
Τώρα, ἂν κάτι ἄλλο κρύβεται πίσω ἀπὸ τὶς φιλοφροσύνες τῶν Ἑβραίων, εἶναι ἄλλο ζήτημα. Δὲν τὸ γνωρίζω, καὶ βέβαια δὲν τοὺς ἐμπιστεύομαι· εἶναι ἱκανοὶ γιὰ ὅλα.
Καὶ τὸ ὄτι ὅμως τὰ οἰκουμενιστικὰ ἀνοίγματα ἔχουν γίνει ἀπὸ ὑπερβολικὰ μέχρι ἀπαράδεκτα εἶναι γεγονός.
Τὸ πράγμα ὄντως ὁδηγεῖται πρὸς μιὰ πανθρησκεία! Αὐτὸ ποὺ τελικὰ θὰ ἀποτελέσει τὴν πλατφόρμα ἐπιβολῆς τοῦ Ἀντιχρίστου.
Τραγωδία!
Δηλαδή το γεγονός ότι ξέρουμε πως δεν πρόκειται να μετανοήσουν και να αλλάξουν στάση οι κάθε είδους αιρετικοί, καθιστά ανούσιο και ίσως επικίνδυνο τον διάλογο μαζί τους?
Κατ` εμέ (αν επιτρέπεται), ανούσιος ή επικίνδυνος δεν είναι ο διάλογος. Εμείς, πιστεύω, πως πρέπει να δώσουμε μαρτυρία πίστεως μέσα από τους διαλόγους (και όχι μέσα από τις διαμαρτυρίες...)και από εκεί και πέρα έχει ο Θεός.
Ότι έχουν γίνει \"οικουμενιστικά\" ανοίγματα είναι αληθές, ίσως να πλησίασαν και την υπερβολή...
Θα συμφωνήσω μαζί σας κ. Σταύρο πως δεν είναι να εμπιστευόμαστε τους Εβραίους...Αυτό δείχνει η ιστορία.
Quote from: stabozὁ ὄντως «χατζάρας
Συμφωνῶ μὲ τὸν χαρακτηρισμὸ τοῦ κυρίου Σταύρου, ποὺ εἶναι ἐπιεικὴς!
Μόνο δημοσιογραφικὸ ρεπορτὰζ δὲν ἀποτελοῦν τὰ ἐμπαθὴ λόγια τοῦ «Χατζάρα». Λίγος σεβασμὸς δὲν βλάπτει. Ἄλλο νὰ θέτουμε τὸ θέμα τοῦ «οικουμενισμοῦ» (συμφωνῶ μὲ τὸν τρόπο ποὺ τὸ τοποθετησε ὁ Θάνος παρότι δὲν εἶμαι εἰδικὸς), καὶ ἄλλο αὐτὰ τὰ ὑβριστικὰ συνθήματα πρὸς τὸ πρὸσωπο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ποὺ ἐκφράζεται ἀπὸ «πιστούς» ἔνεκα δήθεν ὁμολογίας τῆς πίστεως. Εἶναι ντροπὴ αὐτὸ τὸ ὕφος, καὶ νὰ μὲ συγχωρεῖται!
QuoteΕἶναι ντροπὴ αὐτὸ τὸ ὕφος, καὶ νὰ μὲ συγχωρεῖται!
Σὲ συγχωροῦμε (ἀλλὰ τὸ συγχωρεῖτε γράφεται μὲ ἔψιλον...)
Quote from: stabozQuoteΕἶναι ντροπὴ αὐτὸ τὸ ὕφος, καὶ νὰ μὲ συγχωρεῖται!
Σὲ συγχωροῦμε (ἀλλὰ τὸ συγχωρεῖτε γράφεται μὲ ἔψιλον...)
Τότε νὰ μὲ συγχωρεῖτε διπλὰ!
Ἀναρωτιέμαι, ἡ ὀμολογία τῆς πίστεως ἔχει τὴν ἀνάγκη τοῦ ἀνθρώπου, ἤ ὁ ἄνθρωπος ἔχει τὴν ἀνάγκη τῆς ὀμολογίας πίστεως;
Αὐτὸ ποὺ ἔχει ἀνάγκη ἡ ὁμολογία τῆς πίστεως εἶναι τὸ νὰ τῆς βάζεις δασεία!!!
(Ὅταν δὲν τὸ γνωρίζουμε, ψάχνουμε κάποιο σύνθετο, ἡ δασεία μετατρέπει τὸ «τ» σὲ «θ» π.χ. κατὰ + ὁμολογῶ = καθομολογῶ)
Ἐπίσης ὅταν ἀκολουθεῖ σημεῖο στίξεως, ἡ λέξη δὲν παίρνει βαρεία ἀλλὰ ὀξεία: π.χ. διπλά!
Ἐπὶ τῆς οὐσίας, φυσικὰ τὸ δεύτερο.
Ἀρτέμη, ποτὲ δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι κανεὶς βέβαιαος γιὰ τὸ ἂν θὰ μετανοήσουν ἢ ὄχι κάποιοι πλανεμένοι.
Ὁ ἀπόστολος Παῦλος συνιστᾶ στὸν Τίτο: «αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ»· αὐτὸ ὅμως ἰσχύει ἐπὶ προσωπικοῦ ἐπιπέδου. Ὅταν γίνεται διάλογος σὲ ἐπίπεδο ἐκκλησιαστικό, ὀφείλουμε νὰ ἐπιμένουμε, ἐνόσω οἱ αἱρετικοὶ δείχνουν διάθεση διαλόγου.
Ἄλλο ὅτι σὲ τέτοιες περιπτώσεις ἀτέρμονων ἀνούσιων διαλόγων ἐλλοχεύει ὁ κίνδυνος νὰ παραπλανηθεῖ τὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας καὶ νὰ νομίζει ὅτι δὲν μᾶς χωρίζει τίποτε ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, ὁπότε συντελεῖται μιὰ ἕνωση ἐν τῇ πράξει καὶ οἱ μὲν μετέχουν στὰ μυστήρια τῶν δέ, ὅπως ἔκανε ἐν ἀγνοίᾳ του καὶ κάποιος γνωστὸς ψευτοφιλόσοφος.
Αὐτὸς εἶναι μέγας κίνδυνος σήμερα στὸν διάλογο τῆς Ὀρθοδοξίας μὲ τοὺς Παπικοὺς καὶ μὲ τοὺς Ἀντιχαλκηδόνιους (Μονοφυσίτες).
Γιὰ αὐτὸ τὸ ζήτημα ἔχω ἀρκετὲς ἀπορίες, ὅμως διστάζω νὰ τὶς ἐκφράσω, διότι βλέπω ἀρκετὴ ἐμπάθεια. Καὶ δὲν ἐννοῶ βέβαια ἐδῶ σὲ ἑμᾶς, στὸ φόρουμ, ἀλλὰ γενικώτερα στὸν χῶρο τῆς ἐκκλησίας, καὶ κυρίως στὸ διαδίκτυο, ὅπου κάποιοι ἐκφράζονται ἀκραῖα καὶ μὲ ἀνεπίτρεπτους χαρακτηρισμοὺς κυρίως ἐναντίον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἀλλὰ καὶ ἐναντὶον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδας. Καὶ δὲν ἐννοῶ μόνον περιπτώσεις σὰν κι αὐτὴν τοῦ «ὄντως χατζάρα», πού βάφτισε συμπροσευχὴ αὐτὴν τὴν ἐκδήλωση, καὶ ἀναρωτιέται δήθεν, μὲ ποιά ἰδιότητα ἐπισκέπτεται ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης τὴν συναγωγὴ ἀποκαλώντας τον μάλιστα ἀξιωματοῦχο τῆς Τουρκίας....., ἀλλὰ καὶ περιπτώσεις ἰστοσελίδων ποὺ ὑβρίζουν καὶ προσβάλλουν εὐθέως τοὺς ἐπίσημους θρησκευτικούς ἠγέτες τῆς Ὀρθοδοξίας. Κατ᾽ ἐμὲ μόνον σκάνδαλο δημιουργοῦν! Ἀκόμη καὶ ἐάν ὑπάρχει κάποιο θέμα γιὰ συζήτηση ,ποὺ νὰ συσχετίζεται μὲ τοὺς διαθρησκευτικοὺς διαλόγους, αὐτὴ ἡ ἀντιαδελφικὴ ἀντιμετώπιση ἀπαξιώνει τὰ πάντα, καὶ πρωτὶστως τὴν ἴδια της τὴν γνώμη!
Ἐν πάσει περιπτώσει, χωρίς νὰ εἶμαι καθόλου εἰδικὸς γιὰ νὰ ὁμιλήσω γι αὐτὸ τὸ ζήτημα, θέλω νὰ πῶ ὅτι ζώντας ἐκτὸς Ἑλλάδος σὲ μία χῶρα ὅπου τὸ Ὀρθόδοξο δόγμα ἀποτελεῖ μικρὴ μειονότητα, καὶ ἡ συναναστροφὴ μὲ ἀλλόδοξους εἶναι, ἐκ τῶν πραγμάτων καθημερινὴ πραγματικότητα, διαπιστώνω ἀπλὰ ὅτι ἡ διάθεση καὶ ἡ ἀποδοχὴ διαλόγου, ὄχι μόνον δὲν εἶναι ἐπικίνδυνη, ἀλλὰ εἶναι ἀναγκαῖα γιὰ νὰ μὴν φέρουμε τὴν ἀρνητικὴ φήμη τοῦ ἀδιάλλακτου καὶ περιχαρακωμένου δόγματος ποὺ δὲν συνδιαλέγεται. Νομίζω δὲ καὶ ἱστορικὰ ὅτι ἐξ αἰτίας τοῦ διαλόγου πολλοί αἱρετικοὶ, καὶ ἀλλόθρησκοι βαπτίστηκαν Ὀρθόδοξοι βρίσκοντας τὴν ὀδό ποὺ ὀδηγεῖ στὴν σωτηρία τῆς ψυχῆς.
Θὰ μποροῦσα νὰ ἐπεκταθῶ ἀκόμη καὶ μὲ καθημερινὰ παραδείγματα ὅπου πολλοὶ ἀλλόδοξοι καὶ αἰρετικοὶ πλησιάζοντας τὴν Ὀρθοδοξία, ἀγκαλιάζονται ἀπὸ αὐτὴν, διότι νομίζω ὅτι ὁ διάλογος γίνεται πάντα μεταξύ αὐτοῦ ποὺ ἔχει τὴν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, δηλαδὴ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, καὶ ὅλων τῶν ὑπολείπων (τῶν ὑπολοίπων ἤθελα νὰ πῶ)!
Ἀς μὴν πῶ ἄλλα διότι λίγα κατέχω. Θέλω μόνον νὰ ρωτήσω κάτι γιὰ τὸ ὀποῖο καιρὸ τώρα ἀναρωτιέμαι. Ἐπιτρέπεται νὰ παρακολουθήση τὴν Θεία Λειτουργία ὅποιος θέλει; Εἴτε καθολικός, εἴτε προτεστάντης, εἴτε αἰρετικὸς, εἴτε ἀλλόθρησκος, εἴτε εἰδωλολάτρης; Πῶς πρέπει νά ὑποδεχόμαστε ὅλους τοὺς ἀλλόδοξους μέσα στὴν ἐκκλησία ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι;
Αὐτὴ νομίζω πῶς εἶναι ἡ ἀπαρχή καὶ ἡ οὐσία τοῦ ὅποιου θρησκευτικοῦ δια-Λόγου! Κι ἄν εἶναι ἔτσι τὰ πράγματα, ὁ διάλογος δὲν εἶναι κάτι στὸ ὁποῖο ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία συμμετέχει. Ὁ διά-Λογος εἶναι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, καὶ σὲ αὐτὸν συμμετέχει ὅποιος προαιρεῖται! Συνεπὼς διάλογος χωρὶς τοὺς Ὀρθοδόξους, μᾶλλον δὲν νοεῖται!
Quote from: stabozὉ ἀπόστολος Παῦλος συνιστᾶ στὸν Τίτο: «αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ»· αὐτὸ ὅμως ἰσχύει ἐπὶ προσωπικοῦ ἐπιπέδου.
Aυτό το \"παραιτοῦ\" (σε προσωπικό επίπεδο όπως γράφτηκε), πώς μεταφράζεται πρακτικά?
[font size=3]Ὁ διὰ τῆς προσωπικῆς ἐπαφῆς διάλογος προϋποθέτει καὶ ἄλλα πράγματα... Εἶναι ὁ τρόπος, τὸ ὕφος, τὰ λεγόμενα (πόσο καλὰ τὸ κατέχουμε... τὸ ἄθλημα)... Εἶναι τόσα πράγματα πρὶν φτάσουμε στὸ \"παραιτοῦ\".
Βέβαια, θέλω νὰ πιστεύω, οὐσιαστικὰ ποτὲ δὲν παραιτούμαστε. Τὸ κύριο καὶ μεγάλο \"μέσο\" τοῦ διαλόγου εἶναι ἡ προσευχὴ, ἡ ὁποία πρέπει νὰ διαμένει (καὶ νὰ ἐπιμένει ἐς ἀεί)!
Ἐπίσης, τὸ \"παραιτοῦ\" γιὰ μένα ἔχει καὶ ἄλλη σημασία. Θέλει νὰ τονίσει, ἴσως, ὁ Ἀπόστολος ὄτι τὸ ἔργο τῆς καρποφορίας (τὸ νὰ ἔχει ἀποτέλεσμα δηλαδή) τῶν λόγων μας δὲν εἶναι δικὸ μας ἀλλὰ τοῦ Πνεύματος (ἐν συναρτήσει μὲ τὴν ἐλευθερία τοῦ καθενός). Ἡ ἐπιμονὴ νὰ πείσουν \"τὰ λόγια μας\" εἶναι ἐν μέρει και ἑωσφόρος (ὅταν κινεῖται ἀπὸ ἐγωϊστικὰ ἐλατήρια). Πρέπει νὰ ἀφήνουμε καὶ (κυρίως) τόπο στὸ Πνεῦμα! Αὐτὸ θὰ δώσει νὰ καρποφορήσει ὁ καλὸς λόγος στὶς καρδιὲς τῶν συνανθρώπων μας καὶ τὶς δικὲς μας. Αὐτὸ ισχύει καὶ γιὰ τοὺς ἱεροκήρυκες![/fonts]
Quote from: ρωμηός[font size=3]Βέβαια, θέλω νὰ πιστεύω, οὐσιαστικὰ ποτὲ δὲν παραιτούμαστε. Τὸ κύριο καὶ μεγάλο \"μέσο\" τοῦ διαλόγου εἶναι ἡ προσευχὴ, ἡ ὁποία πρέπει νὰ διαμένει (καὶ νὰ ἐπιμένει ἐς ἀεί)! [/fonts]
Το γεγονός ότι δεν σταματάμε την προσευχή, σημαίνει ότι από κάτι άλλο παραιτούμαστε και όχι από αυτό.
Quote from: XeniaQuote from: ρωμηός[font size=3]Βέβαια, θέλω νὰ πιστεύω, οὐσιαστικὰ ποτὲ δὲν παραιτούμαστε. Τὸ κύριο καὶ μεγάλο \"μέσο\" τοῦ διαλόγου εἶναι ἡ προσευχὴ, ἡ ὁποία πρέπει νὰ διαμένει (καὶ νὰ ἐπιμένει ἐς ἀεί)! [/fonts]
Το γεγονός ότι δεν σταματάμε την προσευχή, σημαίνει ότι από κάτι άλλο παραιτούμαστε και όχι από αυτό.
Σωστὰ νομίζω τὸ εἶπες Ξένια. Παραιτούμαστε ἀπὸ τὴν ἀντιπαράθεση καὶ ἀπὸ τὴν διαφωνία ποὺ προκύπτει ἤ ποὺ μπορεῖ νὰ προκύψη. Διότι ὁ λόγος καὶ κατ᾽ ἐπέκτασιν καὶ ὁ διάλογος εἶναι πρὸς συμφωνία, καὶ ὄχι πρὸς διαφωνία. Ὂχι ὡς αὐτοσκοπὸς μεταξὺ τῶν συνδιαλεγομένων, ἀλλὰ κυρίως συμφωνία ὅλων μὲ τὸ θέλημα τοῦ Λόγου διὰ τοῦ ὁποίου ὁ Θεὸς δημιούργησε τὰ πάντα!
Τὸ ἐπεσήμανε ὀρθώς νομίζω καὶ ὁ Ρωμηὸς λέγοντας:
Quote from: ρωμηόςἘπίσης, τὸ \"παραιτοῦ\" γιὰ μένα ἔχει καὶ ἄλλη σημασία. Θέλει νὰ τονίσει, ἴσως, ὁ Ἀπόστολος ὄτι τὸ ἔργο τῆς καρποφορίας (τὸ νὰ ἔχει ἀποτέλεσμα δηλαδή) τῶν λόγων μας δὲν εἶναι δικὸ μας ἀλλὰ τοῦ Πνεύματος (ἐν συναρτήσει μὲ τὴν ἐλευθερία τοῦ καθενός). Ἡ ἐπιμονὴ νὰ πείσουν \"τὰ λόγια μας\" εἶναι ἐν μέρει και ἑωσφόρος (ὅταν κινεῖται ἀπὸ ἐγωϊστικὰ ἐλατήρια). Πρέπει νὰ ἀφήνουμε καὶ (κυρίως) τόπο στὸ Πνεῦμα! Αὐτὸ θὰ δώσει νὰ καρποφορήσει ὁ καλὸς λόγος στὶς καρδιὲς τῶν συνανθρώπων μας καὶ τὶς δικὲς μας.
Αὐτὸς πρέπει νά εἶναι ὁ λόγος καὶ ὁ διάλογος πρέπει νὰ σκοπεύει στὴν λύση τῆς διαφωνίας... μονίμως , καὶ γιὰ αὐτὸ ἡ σιωπὴ ἔχει μέγιστη σημασία. Διότι σιωπὴ δέν εἶναι ἡ ἀποφυγὴ τοῦ λόγου (οὐ μὴ γένοιτο), ἀλλὰ ἡ ἀποφυγὴ τῆς διαφωνίας!
Θεωρώ πως πρέπει να ξεκαθαρίσουμε το εξής. Ακούμε και διαβάζουμε διάφορους χαρακτηρισμούς για τους Ορθοδόξους που συμμετέχουν στον Διαχριστιανικό και Διαθρησκειακό διάλογο, όπως οικουμενιστές και ότι είναι υπέρ της παγκοσμιοποιήσεως. Όμως είναι καθόλα αρνητική η σημασία αυτλων των λέξεων; Μα δεν είναι γνώρισμα του Ορθοδόξου η παγκοσμοιότητα και η οικουμενικότητα; Όλοι μας δεν είμαστε μέλη της ΜΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ; Η παγκοσμοιοποίηση εκτός τα αρνητικά της (μπορεί να κάνει πολτό αξίες, κυριαρχία του χρήματος), έχει και τα θετικά της όμως, όπως οι πανανθρώπινες αξίες, αξίες που έχουμε μεταλάβει από την Εκκλησία μας και μπορούμε να τις προσφέρουμε για την σωτηρία όχι μόνο του εαυτού μας και των διπλανών μας, αλλα και για την σωτηρία του κόσμου. Δεν ξέρω αν η Παγκοσμοιοποίηση είναι κατάρα ή ελπίδα, αυτό το ξέρει μόνο ο Κύριος.
Ζω σε μια πόλη που η πλειοψηφία της είναι Ρωμαιοκαθολικοί. Φιλοξενούμε σε χώρο όπου όλοι οι υπόλοιποι είναι Ρωμαιοκαθολικοί. Συναναστρέφομαι μαζί τους. Έχω φίλους Ρωμαιοκαθολικούς χωρίς να έχω προδόσει ούτε στιγμή το Ορθόδοξο δόγμα μου (πιστεύω το εύχομαι και παρακαλώ να το εύχεσθε). Για μένα το \"παραιτού\" θα ήταν απαράδεκτο τη στιγμή που και αυτοί κάνουν προσπάθειες. Μην τα θέλουμε όλα δικά μας...αγωνίζοντε,,,αλλά έλα που η ιστορία χρόνων...προσωπικές φιλοδοξίες κάποιων (ίσως) είναι δύσκολο να προσπεραστούν. ...όμως εμείς αγωνιζόμαστε προσβλέποντες ως ωφείλουμε στο παγκόσμιο.
[font size=3]Τὸ θέμα τῆς παγκοσμιοποίησης εἶναι ἀρκετὰ μεγάλο καὶ σπουδαῖο! Νομίζω ὅτι ἡ Οἰκουμενικότητα τῆς Ὀρθοδοξίας ἔχει ἕνα ἄλλο πιὸ βαθὺ πνευματικό (γιὰ τὴν ἀκρίβεια ὀντολογικό) ὑπόβαθρο.
Ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ ἡ Ἐκκλησία δὲν ἔχει νὰ φοβηθεῖ τίποτα ἀπὸ τὴν ὅποια παγκοσμιοποίηση, ἀρκεῖ νὰ συνειδητοποιήσουμε τὸ ὀντολογικὸ της περιεχόμενο! Ὁ πόλεμος (ἂν πρέπει νὰ διεξαχθεῖ κάποιος) ἐναντίον τῆς παγκοσμιοποίησεως δὲν θὰ πρέπει νὰ εἶναι στὴ βάση τῆς ἀπὸ ἄμβωνος κατακεραύνωσης τῶν φαινομένων παγκοσμιοποιήσεως και γενικῶς ἡ διαλεκτικὴ πολεμικὴ ἀντίθεση, ὅσο ἡ βαθύτερη γνώση (ὄχι θεωρητικὴ) καὶ θέση - θέαση πλησίον τοῦ σωτηριώδους Λόγου![/fonts]
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου Ρωμηέ. Σίγουρα η Οικουμενικότητα της Ορθοδοξίας έχει πνευματικό υπόβαθρο το οποίο μπορεί να μεταφέρει στην σύγχρονη παγκοσμοιοποιημένη εποχή. Αντί να ηγείται ανεξέλεγκτα το κεφάλαιο και να επιβάλλεται στους λαούς να μην έχουν ιστορική μνήμη, μπορεί, πρεπει και επιβάλλεται η Εκκλησία να συνεισφέρει, όχι δια του φόβου αλλά μέσα από τις αξίες που ο ίδιος ο Κύριος μας, μας παρέδωσε.
Η γνώση μα πάνω απ` όλα η πίστη στις βουλές του Θεού, θα μας καθοδηγήσουν στο μέλλον. Αυτός ξέρει...και δεν ξέρω αν ο τίτλος \"ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΗΣ\" που δίδουν πολλοί σε κληρικούς ή λαϊκούς που είναι υπέρ της αγάπης, την οποία μας εδίδαξε Εκείνος, και διαλέγονται με πλανεμένους αδελφούς μας, είναι τίτλος τιμής ή προσβολής...
Quote from: XeniaQuote from: stabozὉ ἀπόστολος Παῦλος συνιστᾶ στὸν Τίτο: «αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ»· αὐτὸ ὅμως ἰσχύει ἐπὶ προσωπικοῦ ἐπιπέδου.
Aυτό το \"παραιτοῦ\" (σε προσωπικό επίπεδο όπως γράφτηκε), πώς μεταφράζεται πρακτικά?
Αυτο ειναι το πιο απλο πραμα δλδ
Λες μια κουβεντα σε εναν ανθρωπο που βρισκεται σε λαθος δρομο (π.χ. στον μιστραλ)
Αυτος αδιαφορει για την κουβεντα που το ειπες
Του ξαναλες για δευτερη φορα μια δευτερη κουβεντα..
Αυτος σε ξαναγραφει κανονικα και συνεχιζει να κανει οτι θελει.
Μετα απ την δευτερη κουβεντα.. Παραιτου!
Νιπτεις τας χειρας σου και προσευχεσαι για τον ανθρωπο.
Αν και προσωπικα τις περισσοτερες φορες μενω στην πρωτη κουβεντα..
Βαριεμαι την δευτερη..
σιγα μη καθομαι τωρα να παρακαλω καποιον να με ακουσει!
ρε δεν πα να κουρευεται λεω γω! ω τωρα!
αλλη δουλεια δεν ειχαμε να παρακαλαμε κιολας τον καθενα!
σκεφτομαι να ζηταω 100 ευρω για να πω δευτερη κουβεντα!
καλη ιδεα δλδ.. να βγαλω και κανα φραγκο :lol: