Ο ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΣ περὶ τοῦ εὐχομένου οὕτω λεγέτω ὅτι «ὃν ὁ ἀδελφός μου κτᾶται θησαυρόν, ἐπεὶ κοινός ἐστι, κἀγὼ ἔχω»· καὶ ὁ εὐχόμενος περὶ τοῦ ἀναγινώσκοντος οὕτω λεγέτω ὅτι «ὃ ἐκεῖνος ὠφελεῖται εἰς τὴν ἀνάγνωσιν, εἰς ἐμὸν κέρδος προχωρεῖ»· καὶ ὁ ἐργαζόμενος αὖθις τοῦτο λεγέτω ὅτι «τὴν διακονίαν ἣν ποιῶ, κοινή ἐστιν ὠφέλεια». Ὥσπερ γὰρ «τὰ μέλη τοῦ σώματος πολλὰ ὄντα ἕν ἐστι σῶμα», καὶ βοηθοῦσιν ἀλλήλοις καὶ ἕκαστον ἴδιον ἔργον ἐκτελεῖ, πλὴν ὁ ὀφθαλμὸς ὑπὲρ ὅλου τοῦ σώματος βλέπει καὶ ἡ χεὶρ ὑπὲρ ὅλων τῶν μελῶν ἐργάζεται καὶ ὁ ποὺς περιπατεῖ ὅλα τὰ μέλη ἐπιφερόμενος, καὶ ἄλλο συμπάσχει, -οὕτω καὶ οἱ ἀδελφοὶ μετ᾿ ἀλλήλων ἤτωσαν. Καὶ μήτε ὁ εὐχόμενος κρινέτω τὸν ἐργαζόμενον· «διὰ τί οὐκ εὔχεται»· μήτε ὁ ἐργαζόμενος κρινέτω τὸν εὐχόμενον ὅτι «ἐκεῖνος παραμένει κἀγὼ ἐργάζομαι», μήτε ὁ διακονῶν κρινέτω τὸν ἕτερον. Ἀλλ᾿ ἕκαστος εἴ τι ποιεῖ, «εἰς δόξαν Θεοῦ». Ὁ ἀναγινώσκων τὸν εὐχόμενον ἔχει ἐν ἀγάπῃ καὶ χαρᾷ τοῦτο λογιζόμενος ὅτι «ὑπὲρ ἐμοῦ εὔχεται», καὶ ὁ εὐχόμενος περὶ τοῦ ἐργαζομένου τοῦτο λογιζέσθω ὅτι «ὃ ποιεῖ, εἰς κοινὴν ὠφέλειαν ποιεῖ».
Μακάριος ο Μέγας